در مسابقات تنیس دوبل، در مجموع چهار تنیسور دو به دو با یکدیگر به رقابت می پردازند. دو بازیکن تنیس در یک تیم قوای خود را جمع می‌کنند تا تیم دیگری را در آن سوی زمین تنیس به چالش بکشند.
تنیس دونفره در مقابل تنیس انفرادی!
انفرادی یا دوبل، کدام چالش برانگیزتر است؟ این مورد، موضوعی استدلالی است و گاهی اوقات به دلیل عقاید مختلف و برخی عوامل مشهود، بحثی بی پایان است.
به نظر من، رقابت در خود ورزش تنیس است، اما تفاوت آشکاری و واضحی در پویایی بازی در زمانی که رقبا به صورت دوبل با یکدیگر رقابت می کنند، وجود دارد.
از آنجا که دو تنیسور در یک تیم دونفره حضور دارند وجود (در مقایسه با یک تنیسور در یک تیم تک نفره)، هر یک از آن‌ها فضای کمی در زمین بازی را پوشش می دهند که در نتیجه درخواست کمتری را ایجاد می کند، اما لزوماً به معنای داشتن چالش کمتر نسبت به نوع تنیس انفرادی نیست.
هم در تنیس دوبل و هم انفرادی، هدف اصلی ثابت است، پیروزی …
- کسب امتیاز برای برنده شدن در گیم ها
- گیم ها برای به پیروز شدن در ست ها
- ست ها برای پیروز شدن در مسابقه
- هر مسابقه و در نهایت قهرمانی در یک تورنمنت تنیس
بیشتر قوانین و دستورالعمل‌های تنیس انفرادی برای تنیس دوبل نیز کاربردی و قابل اجرا هستند، اما استثنائاتی در این مورد وجود دارند. اول و مهم‌تر از همه، عریض بودن پهنای زمین بازی است. در زمین تنیس دو خط کناری وجود دارد، اولی خط کناری انفرادی و دومی خط کناری دوبل است، خط کناری انفرادی محدوده زمین بازی برای تنیس انفرادی را مشخص می کند و خط کناری دوبل محدوده زمین بازی برای تنیس دوبل را تعیین می کند. فضای بین این دو خط به دو نوار کناری زمین مشهور است. در تنیس دوبل این نوار کناری در روند بازی دخیل است.
قوانین سرویس زدن
سرویس ها به طور چرخشی از یک تیم به تیم دیگر و از یک بازیکن به بازیکن دیگر منتقل می شود. به عنوان مثال، تیم 1 با بازیکنان A و B در مقابلِ تیم 2 با بازیکنان X و Y بازی می کنند. بازیکن B از تیم 1 و بازیکن X از تیم 2 اولین نفراتی هستند که از تیم شروع به زدن سرویس می کنند. مشخص شده است که تیم 2 اولین سرویس را شروع می کند.
- گیم اول – بازیکن X سرویس می زند.
- گیم دوم – بازیکن B سرویس می زند.
- گیم سوم – بازیکن Y سرویس می زند.
- گیم چهارم – بازیکن A سرویس می زند.
سرویس ها به طور چرخشی برای کل ست ادامه می یابند، بازیکن X، سپس B، سپس Y، سپس A، دوباره X، سپس B و بیشتر. به عبارت ساده، زمانی که هر 4 بازیکن در 4 گیم سرویس های خود را زدند، ست به اتمام می رسد.
در ست های بعدی، تیم ها می توانند تصمیم بگیرند که کدام بازیکن ابتدا برای تیم مربوطه سرویس بزند، سپس از دوباره یک چرخش جدید تعیین می شود. بازی نیاز به استراتژی برای پیروزی دارد، اما توصیه ما این است که اجازه دهید در هر ست، بهترین بازیکن نخستین سرویس را بزند.
در نحوه سرویس زدن، یک اختلاف جزئی بین تنیس دوبل نسبت به تنیس انفرادی وجود دارد: زننده سرویس می تواند در پشت مساحت نوار کناری، در امتداد خط پایه یا خط انتهای زمین (بیس لاین) و بین خط کناری انفرادی و خط کناری دوبل حرکت کند.
به عبارت دیگر، سرویس زننده در تنیس دو نفره می تواند از مرکز زمین تا خط کناری دوبل در امتداد بیس لاین در هر کجایی که می خواهد اقدام به زدن توپ کند.
تصمیم به دریافت: زمین سرویس سمت راست، زمین سرویس سمت چپ
قبل از بازی، یکی از دو بازیکن باید برای دریافت سرویس، یکی از دو باکس میانه زمین را انتخاب کند. پس از تصمیم گیری، هر بازیکن در هر تیم تنها می تواند توپ های دریافتی به سمت خودش را بازگردند و یا محدوده سرویس خود را تعیین کند.
تعویض محدوده سرویس تا زمانی که ست تمام نشود، قابل تغییر نیست. پس از پایان ست، هم تیمی ها می توانند محدوده سرویس خود را تغییر دهند و ست جدید را شروع کنند.
هم تیمی ها می توانند در هر نقطه ای از زمین حرکت کنند، مشروط بر اینکه بتوانند توپ را بازگرداند. موقعیت دریافت کننده برای دریافت توپ در پشت خط انتهای زمین و موقعیت هم تیمی او بر روی خط و یا مجاورت خط محدوده سرویس است.
فکر نکنید، ارتباط بگیرید
ارتباطات در تنیس دوبل ضروری است. از آنجا که توپ تنیس از یک انتهای زمین به انتهای دیگر حرکت می کند، تنها یک بازیکن از تیم مقابل می تواند به سمت توپ برود و آن را از روی تور بازگرداند.
برای مثال، اگر شما و هم تیمی تان سعی کنید در یک زمان توپ را برگردانید و هر دو راکت های شما توپ را لمس کنند، امتیاز به تیم مقابل داده می شود. با این حال، اگر تنها یکی از راکت ها توپ را لمس کند، بازی ادامه می یابد تا اینکه یک تیم برنده امتیاز آن گیم شود.
بازی دونفره است، اما این بدان معنا نیست که هم تیمی ها باید به نوبت به توپ ضربه بزنند. در حقیقت، بعد از نواخته شدن سرویس از سوی تیم مقابل، ممکن است یک بازیکن از یک تیم تصمیم بگیرد که تمام زمین را تحت پوشش خود قرار دهد و هر تلاشی را برای کسب یک امتیاز انجام دهد.
به استثناء سرویس های برگشتی، این امر کاملاً در قوانین و دستورالعمل های مربوط به تنیس دوبل صادق است. هر زمان ممکن است این مورد ضروری باشد، اما اگر یک بازیکن به طور عادی تمام زمین را تحت پوشش خود قرار دهد، باید انتظار یک واکنش تند (از سر عصبانیت) از هم تیمی دیگر خود داشته باشد.
مسابقه اضافی برای تعیین برنده (تای برکر) در تنیس دوبل
اصولاً، امتیازات و دستورالعمل های تای برکر در تنیس دوبل همانند تنیس انفرادی است، اما یک استثناء وجود دارد؛ مانند تنیس انفرادی، سرویس دو امتیازی به طور چرخشی پس از سرویس اولیه شروع می شود و این چرخه به همین شکل ادامه پیدا می کند.
تفاوت در این است که به جای دو 1 نفر، چهار بازیکن در سرویس دو امتیازی شرکت می کنند. به عنوان مثال، بازیکنان A و B از تیم 1 در برابر ابزیکنان X و Y از تیم 2 در حال تای برکر هستند. سرویس ها به طور چرخشی انجام می شود و بازیکن X در خط سرویس قرار می‌گیرد.
- امتیاز 1 – بازیکن X سرویس می زند
- امتیاز 2 – بازیکن A سرویس می زند
- امتیاز 3 – بازیکن A سرویس می زند
- امتیاز 4 – بازیکن Y سرویس می زند
- امتیاز 5 – بازیکن Y سرویس می زند
- امتیاز 6 – بازیکن B سرویس می زند
- امتیاز 7 – بازیکن B سرویس می زند
- امتیاز 8 – بازیکن X سرویس می زند
- امتیاز 9 – بازیکن X سرویس می زند
این چرخه ادامه می یابد تا اینکه تیمی برنده تای برکر شود. برای برنده شدن در تای برکر و نهایی کردن ست، یک تیم باید حداقل هفت امتیاز کسب کرده و به اختلاف امتیاز دو رسیده باشد. نتایج احتمالی تای برکر برای تیم برنده می تواند 7-1، 7-5، 8-6، 14-12، 21-19 و موارد بیشتر باشد.
رقابت دوبل جایگزین
دوبل مختلط – اصطلاح مختلط به جنسیت اشاره دارد. قواعد تنسی دوبل در عمل همان‌هایی هستند که در بالا بیان شد، اما یک شرط وجود دارد، یک مرد و یک زن باید اعضای اصلی هر تیم را تشکیل دهند.
دوبل کانادایی: این رقابت به سه بازیکن نیاز دارد. این مسابقه دو در بابر یک نفر است؛ به عبارت دیگر، مسابقه بین یک تیم دو نفره و یک نفر است. یک طرف زمین دو بازیکن و طرف دیگر یک بازیکن دارد. خطوط مرزی بازیکنان دونفره، قوانین زمین تنیس انفرادی است و خطوط مرزی بازیکن تک نفره، قوانین زمین تنیس دوبل است. سه ست بازی می شود و هر بازیکن باید حداقل در یک ست به صورت تک نفره بازی کند. این سبک تنیس کمی پیچ و خم دارد، اما بر اساس قوانین و دستورالعمل های معمولی تنیس انجام می شود. قهرمانی توسط بازیکن تک نفره ای تعیین می شود که اکثر بازی های ترکیبی را برنده شده است.
دوبل استرالیایی: مشابه دوبل کانادایی است، اما تفاوت هایی دارد. دوبل استرالیایی نیز مسابقه دوبل با انفرادی است، با این حال بازیکن تک نفره همیشه سرویس زن است و موقعیت بازیکنان در زمین بعد از هر بازی به طور چرخشی تغییر می کند تا به همه بازیکنان فرصتی برای بازی در هر سه گیم داده شود.
امتیاز دهی در دوبل استرالیایی دارای قوانین منعطفی است. از آنجا که این سبک تنیس غیر مجاز محسوب می شود، می توان قبل از بازی توسط مسئولان مسابقات، مربیان در تمرین و در بعضی مواقع بازیکنان شرکت کننده در یک بازی انتخابی، امتیاز را تعیین کرد.
به طور معمول، بسیاری از دستورالعمل های تنیس دوبل کانادا (بیشتر بازی های ترکیبی که توسط یک بازیکن تک نفره کسب می شود) را برای تعیین برنده در این دوبل استرالیایی تصویب می کنند.
روش متداول دیگر تعیین «مقدار امتیاز ویژه» برای هر بازی است. به عنوان مثال، اجازه دهید بگوییم یک بازی 4 امتیاز دارد. اگر تنیسور تک نفره برنده شود، برای آن بازی 4 امتیاز کسب می کند. اگر تنیسورهای دونفره پیروز شوند، به هر بازیکن 2 امتیاز می رسد.
کلام آخر
تنیس «ورزشی برای یک عمر» در نظر گرفته می شود. این شعاری جذاب برای تبلیغ تنیس به عنوان ورزشی تفریحی و رقابتی است از سوی انجمن تنیس ایالات متحده بیان شده است. در حالی که ورزشکاران تنیس در مسابقات به رقابت می پردازند، تماشاگران ماهیت هیجان انگیز این ورزش را تحسین می کنند. بله فعالیت انرژیک و پر سرعت مسابقات تنیس دوبل، ورزشی پویا را تعریف می کند که بدون شک بسیار مهیج است.
