در طول زندگی بارها و بارها شنیده ام که می گویند: «وای نه، تنیس بازی می کنی؟ خیلی آسونه» و یا «تنیس اصلاً ورزش به حساب نمیاد.»
در جامعه مدرن امریکایی، ورزش تنیس و بازیکنان آن اغلب نادیده گرفته می شوند و عده زیادی آن را یک ورزش دخترانه می دانند. بسیاری از امریکایی ها ورزشکاران 300 پوندی، بازیکنان حرفه ای فوتبال امریکایی و بسکتبالیست های 2 متری را ستایش می کنند و دیوانه وار طرفدارشان هستند اما هیچ کدامشان حتی بازیکنان تنیس را نمیشناسند یا حتی نمی دانند تنیس چگونه ورزشی است. مردم باید این باور را که تنیس چیزی نیست جز دریافت و پرتاب توب با راکت تا زمانی که کسی نتواند به آن ادامه بدهد، را کنار بگذارند. تنیس بسیار فراتر از این تصور است.
دست کم گرفتن ورزش تنیس
من در تمام دوران کودکی ام تنیس بازی می کردم و متوجه شدم این ورزش بیش تر از هر ورزش دیگری از بازیکنان خود انتظار دارد. تنیس هر دو قوای فیزیکی و ذهنی را برای پیروزی احتیاج دارد. درست است که مانند فوتبال امریکایی یا هاکی بین بازیکنان هیچ برخورد فیزیکی صورت نمیگیرد اما این مسئاله دلیلی بر عدم نیاز قدرت بدنی در این ورزش نیست. در این ورزش بازیکنان مدام در حال دویدن به نقاط مختلف زمین هستند و باید پاسخ ضرباتی را بدهند که سرعت توپ در آنها به بیش از صد و شست کیلومتر بر ساعت می رسد.
گذشته از دریافت توپ هایی با این سرعت بازیکنان باید تمام انرژی خود را برای برگرداندن این توپ ها با بیشترین قدرت ممکن به کار می برند.
گذشته از این، بازیکنان در ورزش هایی مانند بیسبال و فوتبال امریکایی بعد از هر فعالیت فیزیکی چند دقیقه ای مهلت استراحت دارند در حالیکه در ورزش تنیس این استراحت در حدود بیست ثانیه یا کمتر از آن است و با تمام اینها مسابقات تنیس اغلب طولانی تر از سایر ورزش ها است. مسابقات حرفه ای تنیس حدود دو الی پنج ساعت طول می کشد. ناگفته نماند که این ورزش رکورد یازده ساعت بازی را در تاریخ ثبت نموده است.
در مدت این مسابقات طولانی، بازیکنان که از نظر جسمی به شدت خسته می شوند، راهی به جز تسلیم شدن یا باختن مسابقه برای اندکی استراحت نخواهند داشت. برخلاف اغلب تیم های ورزشی، بازیکنان تنیس نمی توانند خود را در سایه هم تیمی های بهتر از خود پنهان نمایند و چنانچه بخواهند یک روز تعطیل داشته باشند، نمی توانند جای خود را با بازیکن دیگری عوض نمایند. زمانی که وارد مسابقه می شوند، هیچ کمکی از خارج از زمین نخواهند داشت و خودشان به تنهایی باید از پسِ فکر کردن، استراتژی چیدن و اجرای آنها در زمین بربیایند. این امر باعث می شود که تنیسورها از نیروی ذهنی قابل توجهی برخوردار باشند و دائماً اعتماد به نفس ، تمرکز و آرامش خود را حفظ کنند.
به طور کلی ، ورزش تنیس تقریباً به تمام ویژگی هایی که یک ورزشکار میتواند آرزوی آن را داشته باشد، نیاز دارد. یک تنیسور ماهر باید دارای قدرت ، استقامت ، چابکی ، سرعت و قدرت ذهنی بالایی باشد. به نظر من ، این مسائل به طور واضح تنیس را یک ورزش و حتی یک ورزش بسیار دشوار تبدیل می کند.
