همه ما تمام رقابت های تنیس فدرر و نادال را دنبال می کنیم نه تنها به این دلیل که بازی های فوق العاده ای هستند بلکه هیجانی را در ما ایجاد می کنند که در رقابت های دیگر نمی بینیم.
این مسئله احتمالاً بخاطر پیشینه ای است که این دو بازیکن با یکدیگر دارند. این حس رقابت است که ورزش را جذاب می کند. حس رقابت یک شبه اتفاق نمی افتد. سالها طول می کشد و دهها مسابقه باید انجام شود تا یک رقابت جالب شکل بگیرد.
در اینجا نگاهی به ده رقابت برتر جهان تنیس می اندازیم.
10- مارتینا ناوراتیلووا در مقابل اشتفی گراف (1989 – 1987)
اگر به تاریخ نگاه کنید به نظر می رسد که این رقابت فقط سه سال به طول انجامید. درست است اما در طی این سه سال، این دو تنیسور در شش فینال لیگ های برتر به مصاف هم رفتند.
در فینال اپن فرانسه 1987، گراف به سختی مقابل ناوراتیلووای چک – آمریکایی جنگید تا با نتایج 4-6، 6-4 ، 6-8 به پیروزی برسد. آنها در همان سال در ویمبلدون و اپن امریکا مقابل هم قرار گرفتند و ناوراتیلووا هر دو بازی را برد.
سال 1989 بود و گراف در اوج بود. او در سه فینال بزرگ، ناوراتیلووا را شکست داد و جهان می دانست که اکنون قهرمان جدیدی دارد.
ناوراتیلووا پس از آن در رقابت های انفرادی هرگز به اوج خود نرسید و تنها در سال 1990 در ویمبلدون قهرمانی یکی از لیگ های برتر را کسب کرد.
9-کن روزوال در مقابل راد لاور (1976 -1963)
یکی از رقابتهای تقریبا بی نظیر تنیس، این مورد است.
این دو بازیکن فوق العاده در اواسط دهه 1950 بازی در رده آماتور را شروع کردند اما آنها هرگز مقابل یکدیگر بازی نکردند. روزول در سال 1957 حرفه ای شد اما لور در سال 1963 به این دسته رسید.
به این ترتیب از آن سال به بعد آنها بارها مقابل هم قرار گرفتند.
بیشتر نتایج بازی های آنها ثبت نشد. هیچ کس نمی داند که آنها چند بار با یکدیگر بازی کرده اند اما یک مورخ تنیس می گوید احتمالا 141 بار به مصاف هم رفتند و لاور 75-66 به پیروزی رسید.
روابط دو بازیکن دوستانه و همراه با احترام بود.
8- جان مک انرو در مقابل جیمی کانرز (1991 –1977)
دهه 80 دوره ای طلایی برای تنیس بود و چهار مرد به نام های بیورن بورگ، جان مک انرو، ایوان لندل و جیمی کانرز حکمرانان این ورزش بودند.
هنوز همه دو نفر را همچنان به عنوان پر انرژی ترین و سرگرم کننده ترین شخصیت های تنیس می دانند. بدون شک این دو، جان مک انرو و جیمی کانرز هستند.
مسابقه های این دو اغلب موارد با ضربه به صورت، بحث با داور و البته تعداد زیادی راکت خرد شده همراه بود.
آنها در طول رقابت 14 ساله خود 34 بار مقابل هم قرار گرفتند و مک انرو در 20 رقابت به پیروزی رسید.
آنها با تقابل‌های استثنایی شان، مطمئنا سطح بازی حرفه ای تنیس را بالاتر بردند. چه کسی دیدار آنها در اوپن آمریکا 1984 را فراموش می‌کند؟
7- سرنا ویلیامز در مقابل ونوس ویلیامز (1998 تا به امروز)
تا به حال هیچگاه در هیچ ورزشی دیده نشده که دو خواهر یا دو برادر، بتوانند مثل ونوس و سرنا بر یک رقابت ورزشی سلطه داشته باشند. پس از استفی گراف، این دو خواهر آمریکایی بودند که مشعل تنیس را پیش بردند و در آن موفق بودند.
هر چند بین سال‌های 2009 تا 2013 آنها رقابتی با هم نداشتند ولی این وقفه باعث شد تا پس از آن، رقابتهای جذاب تری بینشان ببینیم. با این حال سرنا پیروزی‌های بیشتری پس از آن وقفه نسبت به خواهرش به دست آورد. تقابل آنها از سال 1998 شروع شد و تا به امروز، سرنا با 18 پیروزی در مقابل 12 پیروزی خواهرش، برتری را از آن خود کرده است. آنها همچنین در 8 فینال با هم روبرو شده اند که سرنا 6-2 از ونوس جلوست. در یک دوره آنها 4 فینال پشت سر هم مقابل هم قرار گرفتند. 80 جام توسط این دو خواهر در تنیس کسب شده است که آماری استثنایی به حساب می‌آید.
6- پیت سمپراس در مقابل آندره آقاسی( 1989- 2002)
شاید بتوان این دو تنیسور را دو تا از بهترین تنیسورهایی دانست که آمریکا به دنیا معرفی کرده است. تقابل سمپراس- آقاسی اصلی ترین داستان تنیس در طول دهه 90 میلادی بود. آنها 34 بار مقابل هم قرار گرفتند که سمپراس در 20 بازی به پیروزی رسید. 5 بار نیز در تورنومنت های اصلی مقابل هم قرار گرفتند که سمپراس موفق شد در 4 تورنومنت آقاسی را شکست دهد. در حقیقت، سمپراس چهاردهمین گرند اسلم خود را مقابل آقاسی به دست آورد و پس از آن بازنشسته شد. رقابتهای اوپن آمریکا همیشه بهترین میدان تقابل آنها بود. شاید تقابل آنها در اوپن آمریکا در سال 2001 در مرحله یک چهارم نهایی، یکی از بهترین دیدارهای تنیس تاریخ باشد.
5- اشتفی گراف در مقابل مونیکا سلس (1989-1999)
همینکه یک هوادار وارد زمین شود و با چاقو، به رقیب تنیسور محبوبش صدمه بزند، نشان دهنده اهمیت و حساسیت تقابل دو تنیسور است.
اگر بخواهیم به دو تنیسور قدرتمند، تندخو و تکنیکی در تاریخ تنیس اشاره کنیم، حتما این دو گراف و سلس هستند. بین سال‌های 1991 و 1993، تمامی گرند اسلم‌ها بین این دو تقسیم شد. در اواخر دهه 80 میلادی، گراف روی دور بود و توانست به بهترین بازیکن جهان تبدیل شود. ولی وقتی سلس ناشناخته در رولند گاروس 1990 او را شکست داد، دنیا متوجه ظهور یک رقابت جدید شد. آنها در 6 تورنومنت مقابل هم قرار گرفتند و هر کدام سه بار موفق به کسب پیروزی شدند. این تقابل دیدنی ادامه داشت تا اینکه یکی از هواداران افراطی گراف، در طول یکی از بازی ها با چاقو به سلس حمله کرد و او را زخمی کرد. سلس پس از این اتفاق دیگر هیچگاه نتوانست به دنیای تنیس بازگردد و این رقابت دیدنی و حساس به پایان رسید.
4- بوریس بکر در مقابل اشتفان ادبرگ (1984-1996)
در اواسط دهه 80 میلادی بود که تنیس به یکی از ورزش‌های محبوب جهان تبدیل شد و در آن زمان، دو تنیسور در بالاترین سطح با هم رقابت می‌کردند. استفان ادبرگ سوئدی و بوریس بکر آلمانی، تمامی فاکتورها برای بهترین بودن را در خود داشتند. اما نکته جالب تر این بود که هر دو آنها تکنیک و سبکی متفاوت برای بازی کردن داشتند که همین باعث شده بود تقابل آنها جذاب تر شود.
ادبرگ به بازی ظریف و موزونش شهرت داشت و بکر محکم و قدرتمند بازی می‌کرد. این دو 35 بار مقابل هم گرفتند که بکر آلمانی با 25 پیروزی در مقابل 10 پیروزی ادبرگ، دست بالا را دارد. با این حال در فینال ها، ادبرگ با 3 پیروزی در مقابل تنها پیروزی بکر، از او بهتر کار کرده است.
اما اوج این رقابت، تقابل آنها در سه فینال ویمبلدون پیاپی بود. در سال 1988، بکر که در دو فینال از سه فینال ویمبلدون اخیر به پیروزی رسیده بود، راهی فینال شد و در چهار ست، مقابل ادبرگ شکست خورد. سال بعد، این بکر بود که عملکرد بسیار خوبی داشت و موفق شد ادبرگ را در فینال شکست دهد. در فینال 1990، ادبرگ دو ست اول را با پیروزی 6-2 در هر دو ست پیش افتاد ولی بکر در دو ست بعدی، با نتیجه 6-3 به پیروزی رسید و به بازی برگشت. در نهایت این دیدار افسانه ای با پیروزی 6-4 ادبرگ به پایان رسید. این تقابل برای بسیاری از تنیسورها از جمله راجر فدرر، الهام بخش بود.
3-بیورن بوری در مقابل جان مک انرو (1978-1981)
هر چند تقابل این دو نفر تنها 4 سال طول کشید ولی خاطرات بسیاری در ذهن هواداران به جا گذاشته اند.
بوری را شاید بتوان جذاب ترین تنیسور در دوره خود دانست و در آن سو، مک انرو بسیار تندخو بود. خیلی ها تقابل این دو را تقابل «آتش – یخ» می‌‌دانستند. آنها 16 بار مقابل هم قرار گرفتند و بوری 9-7 از رقیب خود پیش بود.
تای برک ست چهارم در فینال ویمبلدون 1980 که مک انرو توانست با نتیجه 18-16 به پیروزی برسد، هنوز هم از بهترین لحظات تاریخ تنیس به حساب می‌آید. در نهایت مک انرو در آن بازی شکست خورد ولی سال بعد مقابل رقیب سوئدی به پیروزی رسید و نوار 6 قهرمانی پیاپی او را قطع کرد.
در همان سال، مک انرو در فینال اوپن آمریکا بوری را شکست داد. در حقیقت بوری با اینکه 4 بار توانست به فینال اوپن آمریکا برسد ولی هیچگاه موفق به کسب قهرمانی نشد. این دیدار، آخرین تقابل این دو تنیسور بزرگ بود زیرا بوری تصمیم به بازنشستگی گرفت. مک انرو در سال‌های بعد از آن نیز موفق به کسب قهرمانی شد ولی همواره به خاطر تقابل‌های دیدنی اش با بوری در خاطره ها مانده است.
2- راجر فددر در مقابل رافائل نادال (2004 تا همیشه)
چه چیز می‌توان راجع به این تقابل گفت که پیش از این گفته نشده باشد؟
با توانایی‌های فوق العاده آنها، تفاوت سبک بازی شان، احترام متقابلی که برای هم قائلند و جام‌هایی که به دست آورده اند، این دو را می‌توان گلادیاتور‌های ورزش دانست که در دو دهه اخیر همه را شگفت زده کرده اند. وقتی سمپراس چهاردهمین قهرمانی اش را در سال 2002 به دست آورد، چه کسی فکرش را می‌کرد که در طول 8 سال این رکورد شکسته شد؟ فدرر با سلطه بر تنیس توانست این کار را انجام دهد.
با این وجود، وقتی با رقیب مایورکایی اش روبرو شد به مشکل خورد. آنها 40 بار مقابل هم قرار گرفتند که نادال با برتری 24-16 از حریف سوئیسی خود پیش است. آخرین تقابل آنها، نیمه نهایی ویمبلدون 2019 بود که فدرر توانست در چهار ست، نادال را شکست دهد.
اما با این وجود، این فدرر است که جام‌های بیشتری نسبت به نادال کسب کرده است. تنیسور سوئیسی تا به اینجا در 20 گرند اسلم به قهرمانی رسیده و نادال 19 گرند اسلم کسب کرده است که همین اختلاف کم نشان دهنده سطح رقابت بسیار نزدیک این دوست.
1- مارتینا ناوراتیلووا – کریس اورت (1973 -1988)
بزرگترین تقابل در تاریخ ورزش؟ اگر هم اینطور نباشد، حتما این رقابت در فهرست رقابت‌هایی مثل نیکلائوس – پالمر، محمد علی – فریزر و رونالدو – مسی قرار می‌گیرد.
این دو تنیسور زن، 80 بار مقابل هم قرار گرفتند که 60 دیدار در فینال‌ها بوده است! آیا نیازی به آمار بهتری برای نشان دادن سطح بالای رقابت آنها وجود دارد؟ در دهه 70 میلادی، اورت در اوج بود و سه جام مقابل ناوراتیلووا کسب کرد ولی تنیسور چک- آمریکایی همیشه در فینال های گرند اسلم بهتر بود و 10-4 از حریف خود پیش است.
در مجموع ناوراتیلووا با برتری 43-37 دست بالا را در این تقابل دارد. اما زمین بازی نیز در این تقابل نقش مهمی داشت. اورت در زمین‌های رُس از ناوراتیلووا برتر بود (البته که او ملکه زمین رُس شناخته می‌شود) و در زمین‌های سخت، ناوراتیلووا بود که بهتر کار می‌کرد.
