راد لیور در سال 1962 و 1969 قهرمان گرند اسلم شد، موفقیتی که تا به حال کسی به آن دست نیافته است.
در یک راه رو داخل مرکز ملی تنیس بیلی ژان کینگ در USTA در نیویورک، بنرهای بزرگی برای تقدیر از قهرمان اسبق مسابقات آزاد آمریکا قرار دارند. لیور قهرمان سالهای 1962 و 1969. بعضی از مردم فقط برای یافتن صندلی بهتر عجله دارند و هیچ وقت بالا را نگاه نمیکنند، برندگان قبلی را نمیشناسند، تاریخ هرگز برایشان اهمیت نداشته است. ولی باید به تاریخ توجه کنند.
لیور که ماه آگوست 81 ساله می شود تنها بازیکن تاریخ است که دو عنوان قهرمانی گرند اسلم دارد – قهرمانی مسابقات استرالیا، فرانسه، ویمبلدن و آمریکا در یک سال – که در سال 1962 به عنوان یک آماتور وارد مسابقات شد و این پیروزی را کسب کرد و همان نتیجه را در سال 1969 هم تکرار کرد. چهار بازیکن دیگر هم یکبار چنین نتیجه ای کسب کرده اند: دان بوژ، مارین کونولی برینکر، مارگارت اسمیت کورت، و استفی گرف.
دارن کاهیل، مربی تنیس و بازیکن اسبق می گوید: «برای ما او مقام والایی دارد مانند خانوادۀ سلطنتی. او به اندازۀ نخست وزیر مهم است.»
در سال 1962 راد لیور تنها 24 سال داشت که توانست هر چهار مسابقۀ مهم را با شکست دادن روی امرسون در مسابقات استرالیا، فرانسه و آمریکا، مارتین مولیگان در ویمبلدن پیروز شود. سال بعد او وارد گروه بازیکنان حرفه ای شد: لیو هود، کن روزوال، پانچو گنزالز، آندرس گیمنو، و بوچ بوچول. تصمیم او برای ساختن یک زندگی به مدت پنج سال مانع از بازی کردنش شد، چرا که فقط مبتدیان اجازۀ حضور در مسابقات را داشتند.
وقتی از لیور پرسیدند که چند گرند اسلم دیگر ممکن است به نام او ثبت شود؟ پاسخ داد: «وارد گروه حرفه ای ها شدن بهترین تصمیم من بود. رقابت با بهترین ها درس های زیادی به من یاد داد تا بتوانم بهترین ها را شکست بدهم. هر یک امتیاز مهم بود. بعد از آن پنج سال بازی کردن به دور از چشم مبتدیان باعث پیشرفت من شد. با خودم می گفتم رقیبان فعلی من اصلاً رقبای سختی نیستند.»
استیو فلینک، تاریخ نگار تنیس و عضو سالن مشاهیر بین المللی تنیس نیز با نظر لیور مبنی بر تأثیر مثبت دور بودن از مسابقات موافق است. « ترک کردن مسابقات مبتدیان اصلاً تصمیم بدی نبود زیرا لیور به سطح دیگری وارد شد. او میدانست که به خوبی رازوال و هود نیست و آن ها نسبت به برتری دارند. یا باید خود را همسان آن ها می کرد یا کنار گذاشته می شد.»
او مسابقات سال 1969 را با پیروزی در تنیس روی چمن استرالیا شروع کرد. او تقریباً بازی نمیه نهایی را به تونی روش واگذار کرده بود اما سرانجام با 7-5، 22-20، 9-11، 1-6، 6-3 پیروز شد.
« من باید در دور سوم با روی امرسون، یک چهارم نهایی با فرد استول، نیمه نهایی با روش و در فینال با گیمنو مسابقه میدادم، همۀ آن ها رقب های بسیار سرسختی بودند.»
در مسابقات فرانسه رقیب راد لیور ریچارد کریلی از استرالیا بود که دو ست اول را 6-3 و 9-7 پیروز شد. دو ست دوم را لیور 6-2 و 6-2 پیروز شد، بعد از تاریک شدن هوا دو بازیکن باهم به نتیجه رسیدند که روز بعد بازی را به اتمام برسانند. روز بعد لیور برای گرم کردن با دوست خود امرسون تمرین کرد.
لیور ست پنجم را 6-4 پیروز شد: «به نظرم هنوز از خواب بیدار نشده بود.»
او در فینال در ست های پیاپی با شکست روزوال به قهرمانی دست یافت. «او سال قبل در چهار ست پشت سرهم من را شکست داده بود پس با خودم گفتم – باید ببرم – در واقع فقط روی بازی متمرکز بودم. کن به من گفت که در زمین خاکی نمی توانم کای از پیش ببرم، اما من پیروز میدان بودم.»
در ویمبلدن، لیور دو ست را به پرمجیت لال از هند باخت. در فینال جان نیوکام را که شش سال هم از خودش جوان تر بود با نتایج 6-4، 5-7، 6-4، 6-4 شکست داد.
نیوکام در تلفن گفت: «خوشحالم که در این بازی حضور داشتم. من ست سوم پیروز شدم اما نتوانستم ادامه بدهم. راد لیور نه تنها توانایی های مارا در زمین به خودمان نشان می دهد بلکه به ما می آموزد که بیرون از زمین چطور باشیم. او به ما یاد داد که ما فقط نمایندگان ورزش تنیس نیستیم بلکه در قبال کشورمان استرالیا هم مسؤل هستیم.»
به محض رسیدن به کوینز برای شرکت در مسابقات آمریکا، او متوجه شد که باید پیروز شود. او و همسرش مری منتظر تولد پسرشان نیز بودند. در دور اول باید با دنیس رالستون آمریکایی مسابقه می داد.
رالستون می گوید: «به یاد دارم که دو به یک جلو بودم که برای استراحت به رختکن رفتیم. قسمت من کاملاً ساکت بود. اما سمت رقیبم کاملاً شلوغ بود، تمام دوستانش برای انگیزه دادن به او آمده بودند. اما من تنها بودم، حتی مربی من لیندا – همسرم – هم کنارم نبود چون اجازۀ ورود به رختکن را نداشت. این شرایط به نفع او بود چون دو ست بعدی را برد.»
فینال مسابقات آمریکا به دلیل بارش دو روز با تأخیر برگذار شد. تا سه شنبه زمین آمادۀ بازی بود. وقتی لیور در زمین سر خورد و اینور و آن ور رفت درخواست کرد تا کتانی هایش را بپوشد. سپس او روش را 7-9، 6-1، 6-2، 6-2 در دومین گرند اسلم شکست داد. زمانی که آلاستیر مارتین، رئیس سازمان تنیس روی چمن ایالات متحده، چک 16،000 دلاری – جایزۀ قهرمان – را به او داد، چشم هایش پر از اشک شدند.
راد لیور: «بعد از پایان مسابقه حس رهایی داشتم.»
با اینکه در مقایسه با 20 قهرمانی فدرر، 19 قهرمانی نادال، 16 قهرمانی جوکوویچ، لیور فقط 11 قهرمانی دارد، اما رکورد قهرمانی در دو گرند اسلم همچنان در دستان وی است.
فلینک می گوید: « هیچکدام از رقیبان لیور که به او باختند، ضعیف نبودند. برای همین هم قهرمانی های او بی نظیر هستند. پیروز شدن به روشی که او پیروز می شد، بازی کردن مانند او، از ویژگی های عالی وی بود.»
راجر فدرر اصرار داشت که نام مسابقاتی را که با همکاری تیم مدیریتی خود تأسیس کرده بود به افتخای راد لیور، لیور کاپ باشد که از جمعه تا یکشنبه در گنوا برگذار می شود.
فدرر می گوید: «افتخارات او بی نظیر هستند و شکی در محشر بودن آن ها نیست. تنها عناوین قهرمانی لیور مهم نیستند بلکه روشی که به آن موفقیت ها رسید هم مهم هستند. او واقعاً فروتن است و هرگز خودش را بزرگ و مهم جلوه نمی دهد.»
لیور به دلیل متفاوت بودن تجهیزات و شرایط حال حاضر از شرکت کردن در مسابقۀ بازیکن پیشکسوت صرف نظر کرد. از او پرسیدند که در بین بازیکنان عصر حاضر دوست دارد با چه کسی مسابقه دهد، بدون معطلی گفت: «خیلی دوست دارم با فدرر بازی کنم. اما دلم می خواهد که او از راکت چوبی من استفاده کند و من از راکت مدرن او استفاده کنم.»
