راکت های تنیس اولیه، بسیار ساده بودند. راکت های چوبی برای سالیان متمادی مورد استفاده بودند، بعد ها تبدیل به راکت هایی از جنس استیل، کامپوزیت، فلز و فیبر کربن شدند. تقریباً اکثر راکت ها یک سایز بودند، تا زمانی که برخی از بازیکنان شروع به استفاده از راکتهایی با سر های بزرگ، کردند.
در این مقاله، ما قصد داریم به شرح تاریخچه راکت های تنیس بپردازیم. در اینجا به اندازه، شکل، مواد، روند ایجاد و غیره در طول تاریخ نگاه خواهیم کرد. دقیقاً می فهمید که چگونه به راکتهای تنیس که امروزه در زمین های بازی می بینید، رسیدیم، همچنین خواهیم دید در آینده چه نوع راکت تنیسی را ممکن است در بازار داشته باشیم.
تاریخچه راکت تنیس
این ابزار در اواسط قرن ۱۸ اختراع شد. راهبان در فرانسه یک بازی ابداع کردند که بسیار شبیه تنیس بود، اما آنها از راکت استفاده نمی کردند. راهبان با استفاده از دستهای برهنه خود شروع به زدن توپ به جلو و عقب بر روی چیزی شبیه به توری کردند، اما سپس از دستکش های چرمی برای بازی استفاده کردند.
بعد از اینکه دست های راهبان از بازی آسیب دیدند، آنها تصمیم گرفتند که تخته به جای دست استفاده کنند. بازیکنان ابتدا از قطعات چوبی استفاده می کردند و بعدها در قرن ۱۴ آن را به شکل راکت امروزی تغییر دادند.
راکتهای اولیه، قاب چوبی بزرگی داشتند و رشته های آنها از روده درست می شد. آنها بیشتر به شکل قطره اشک و دارای دسته های بلند بودند. بازی به این صورت بود که توپ را به سمت چیزی شبیه تور پرتاب میکردند به جای دیوار، همانگونه در ابتدا در اسکواش بازی می شد.
راکتهای چوبی مدرن چند قرن بعد اختراع شد و بازی شروع به تغییر بیشتر به آنچه که امروزه می دانیم تنیس است، می شود.
راکتهای چوبی
اولین راکت تنیس در سال 1874 در لندن توسط سرگرد والتر سی وینگفیلد ساخته شد. این راکت بزرگ، سنگین و از جنس چوب جامد بود که این باعث می شد بازیکن صدمات شدیدی را متحمل شود!
آغاز استفاده از راکتهای چوبی در اواسط قرن نوزدهم، همزمان با ابداع بازی تنیس روی چمن و محبوبیت آن در میان مردم بود. راکت های چوبی مورد استفاده در این دوره با سر های بزرگ ساخته می شدند که این بازی با توپ را ساده تر می کردند، اما وزن بالای این راکتها مشکل ساز بود.
با این حال آنها انعطاف پذیر بودند، و این باعث می شد تا یک بازی عادلانه برای همه کسانی که به پایان بازی می رسند، فراهم شود. راکت چوبی تقریباً 100 سال به همان شکل باقی مانده بود! به استثنای راکت های چوبی چند لایه، که از سال 1947 به محبوبیت خود رسید و برای بسیاری از بازیکنان تغییری اساسی در بازی بود.
شرکت های دانلوپ، اسلازنگر، ویلسون و اسپالدینگ، همگی در صنعت راکت سازی بسیار ماهر بودند. بیشتر رقبای دیگر در این دوره به دلیل عدم نوآوری، در این دوره از بین رفتند. دو برند بزرگ راکت تنیس در این دوره دانلوپ ماکسی فورت و ویلسون جک کرامر بودند.
راکتهای تنیس فلزی
در طول قرنی که از راکت های چوبی استفاده می شد، راکت های فلزی، بار ها و بار ها تلاش کردند تا محبوبیتی به بیاورند، اما به موفقیتی دست پیدا نکردند. راکتهای فلزی از سال 1889 به بازار آمد، اما هرگز کاربرد گسترده ای نداشت. با این حال، در دهه 1970، جیمی کانرز از یک راکت فولادی مشهور استفاده کرد که نشان می داد راکتهای فلزی در برابر راکتهای چوبی می توانند از قدرت بیشتری برخوردار باشند.
پیروزی عظیم کانرز در برابر کن روزول اثباتی بود بر برتری این صنعت نسبت به مدل های پیشین. سرها دو برابر اندازه سر راکت چوبی تنیس بود که به طور سنتی در قرن قبل مورد استفاده قرار می گرفت.
ساخت راکت های فلزی در سال 1957 آغاز شد که رنه لاکوست اولین راکت تنیس فلزی را برای استفاده اختراع و ثبت کرد. ویلسون (شرکت معروف تجحیزات تنیس) سرانجام حق ساخت این راکتها را خریداری کرد، به همین دلیل راکت فلزی اولین بار در سال 1969 در کاتالوگ ویلسون ظاهر شد.
اولین راکت فلزی ویلسون ، تی2000، برخلاف هر راکت چوبی در آن زمان بود. دارای یک سر 67 اینچ مربع بود که حداکثر قدرت را ممکن می ساخت. تا سال 1917، ویلسون (که از سال 1917 راکت های چوبی می ساخت) کاملاً رو به ساخت راکت هایی از جنس کامپوزیت و مواد فلزی آورد.
راکت تنیس گرافیتی
اوج محبوبیت راکتهای آلومینیومی در زمان کانرز بود، اما بازیکنان خیلی زود از انعطاف پذیری زیاد این راکتها خسته شدند. زدن ضربات محکم باعث ایجاد انعطاف پذیری در قاب آلومینیومی می شوند و جهت مورد نظر توپ را تغییر می دهند. رشته های تخت باعث میشوند توپ در جهتی حرکت کند که مورد نظر بازیکن نیست.
در نتیجه غیرقابل پیش بینی بودن راکتهای آلومینیومی، شرکت های بزرگ شروع به رو نمایی از راکتهای گرافیتی کردند. این راکت ها نسبت به راکتهای فلزی که در ابتدا تولید می شدند ، کمتر انعطاف پذیرتر بودند. آنها وزن کمتری داشتند ، به این معنی که در دست گرفتن آنها آسانتر بود و فضای بیشتری برای سویینگ ایجاد میکردند.
آرتور آش اولین شخصی بود که از راکت تنیس 100٪ گرافیتی استفاده کرد، اگرچه محبوب ترین بازیکن تنیس نیست که از این سبک استفاده کرده است. احتمالاً اولین راکتهای معروف گرافیتی توسط جان مک انرو و استیفی گراف در سال 1980 مورد استفاده قرار گرفت.
در قرن بیستم، راکتهای گرافیتی حدود 12.5 اونس وزن داشتند. امروزه راکتها باز هم در حال تغییر هستند (هرچند که در ترکیبات بدنه هم چنان از ترکیبات گرافیتی استفاده می شود) و وزن آنها تا ۷ اونس نیز کاهش خواهد داشت.
راکتهای کنونی
از زمانی که از گرافیت در ترکیبات ساخت استفاده شد، تغییر چندانی در این صنعت به وجود نیامده است. در تمام راکتها از مقداری گرافیت برای انعطاف پذیری و مقاومت استفاده می شود که باعث مقاومت بالای آن ها شده است.
برخی از شرکت ها با افزودن مواد دیگری مانند تیتانیوم و کولار آزمایش کرده اند تا ببینند تغییر مثبتی می توانند ایجاد کنند یا خیر. تاکنون هیچ چیز اساسی در نحوه ساخت تغییر نکرده است. كولار مانند گرافيت است و تنها تفاوت آن در سبك تر شدن، سفت تر بودن و ارتعاشات آسان تر است. با این حال ، مبتدیان می دانند که کنترل هر دو راکت تنیس کولار و تیتانیوم سخت تر است و پس از مدت زمان طولانی ، بازوها را خسته می کند.
راکتهای محدودی وجود دارند که برای موقعیت های خاص و فضاهای متفاوت طراحی شده اند:
راکتهای قدرتی
راکتهای قدرتی بسیار مورد استفاده می باشند. این راکتها در متریال با هم متفاوت هستند(تیتانیوم، فیبر کربن، پلی استر و غیره). هم چنین تفاوتهایی در اندازه، فرم سر، وزن و میزان کاهش لرزه وجود دارد. این راکتها جذابیت های خاص خودشان را دارند و به طور کلی بسیار متنوع هستند.
راکتهای کنترل آلتیمیت
این راکتها برای بازیکنان باتجربه تر است و به طور کلی استفاده از آنها سخت تر است. این راکتها تیغه های نازکی دارند و از نظر سر کوچکتر هستند. این راکتها در مقایسه با راکتهای موجود در بازار امروز بالاترین میزان کنترل را به بازیکن می دهند.
راکتهای نیمه قدرتی با کنترل نسبی
در میان دو گروه اشاره شده در بالا راکتهایی در بازار وجود دارند که از لحاظ قدرت و کنترل در میانه آن دو قرار دارند. این راکتها برای بازیکنان مبتدی بسیار مناسب هستند زیرا تعادل مناسبی بین کنترل و قدرت را ایجاد میکنند. تمام شرکت های تولید کننده راکت تنیس از این نوع راکتها در لیست تولیدات خود دارند که از لحاظ سایز و قیمت دارای تنوع می باشند.
اندازه گیری در طول تاریخ
از آنجا که سایز راکتها بسیار تغییر کرده و هم چنان نیز در حال تغییر است، بررسی این روند در تاریخ بسیار قابل توجه است. اکثر بازیکنان ترجیح میدهند راکتهایی با سر بزرگ و فریم سبک و شیب دار را در دست بگیرند، اما تعدادی نیز راکتهای سنگین تر با قدرت بالا را ترجیح می دهند.
میانگین راکت چوبی 67 اینچ مربع بود. این سایز برای مدت طولانی سایز معمول و مورد استفاده بود تا اینکه هوارد هد اولین راکت بزرگ با سری به اندازه ۱۰۰ اینچ مربع را در سال ۱۹۷۰ رو نمایی کرد. در آن برهه این راکت بسیار بزرگ بود و البته هنوز هم هست.
او اولین کسی نبود که راکتی بزرگ ساخت، شرکت امریکایی وید سازنده تجحیزات تنیس در سال ۱۹۷۵ اولین راکت بزرگ آلومینیومی را ساخت. هر چند در بازار تنیس موفق نبود و نتوانست جایگاهی را بری خود پیدا کند.
با اینحال بازار راکت پس از راکت هاوارد هد نسبت به افزایش سایز سر راکتها توجه نشان داد. در حقیقت راکتی نیز با اندازه ۱۳۵ اینچ مربع نیز در زمان معرفی راکت هد وجود داشت. البته به دلیل مقررات وضع شده در رابطه با اندازه سر راکتها به ۱۲۵ اینچ کاهش یافت.
راکت تنیس در آینده
کمپانی های تجحیزات تنیس از وضعیت راکتها خشنود نیستند چراکه عمر این راکتها بسیار زیاد است برای مثال کسی که ۲۰ سال پیش یک راکت گرافیتی تهیه کرده است ممکن بدون نیاز به یکی دیگری هم چنان از آن استفاده کند.
این منجر به نوآوری گسترده برای شرکت های راکت شده و بسیاری از شرکت ها در تلاش هستند تا نسخه های جدید و مهیج از راکتهای خود را ارائه دهند تا بتوانند در کار خود بمانند. به عنوان مثال ، دانلوپ اولین شرکتی بود که یک راکت را منتشر کرد که طول اضافی را ارائه می دهد و سایر شرکت ها نیز پس از مدت کوتاهی شروع به تولید این راکت کردند.
شرکت هد اخیراً با راکت تنیس مواد پیزو الکتریک وارد بازار شده است که به کاربر این امکان را می دهد تا آمار بهتری داشته باشد. هنگامی که توپ با رشته ها (ساخته شده از ماده پیزوالکتریک) برخورد میکند، انرژی ای که ایجاد می کند برای کاهش لرزش به انرژی الکتریکی تبدیل می شود. این انرژی الکتریکی پس از آن به کامپوزیت های سرامیکی پیزوالکتریک موجود در قاب باز می گردد که از انرژی وارد شده به آن سفت می شوند.
آیا تکنولوژی راکتهای الکتریکی قدم بعدی در این صنعت است؟ برای فهمیدن این موضوع مجبوریم منتظر بمانیم. حداقل دیگر مجبور نیستیم با راکتهایی که از روده حیوانات درست می شوند بازی کنیم.
