هیچکدام از طرفداران تنیس نمی توانند به قطع از بازیکنی به عنوان برترین بازیکنان تاریخ تنیس یاد کنند و برای تهیه لیستی از این بازیکنان بی شک دچار تردید خواهند شد. در این مطلب تنیس فارسی همراه ما باشید.
ورزش تنیس از دیر باز تا کنون تغییرات بسیاری بر روی تجهیزات، تکنولوژی و تمرینات داشته است که هرکدام نیز تأثیر به سزایی بر روی روند کار و نتایج گذاشت بنابراین تعیین چنین لیستی صرفاً از روی آمار کار دشواری خواهد بود. از طرفی دیگر برخی بازیکنان در بازی بر روی چمن مهارت دارند درحالی که برخی دیگر بر روی زمین خاکی و همچنین مسابقات آزاد تنیس قدمت کمتری نسبت به سایر رقابت های تنیس داشته و تنها از سال ۱۹۶۸ برگزار می شوند.
با تمام این احوال قصد داریم تا با رعایت بهترین حالات ممکن چنین لیستی را در اختیار طرفداران و دوستداران این ورزش مهیج و دوستداشتنی قرار دهیم
بیست و پنج تن از برترین بازیکنان تاریخ تنیس
اندی رادیک (Andy Roddick)
قبل از آنکه در سال ۲۰۰۰ پا به دنیای حرفه ای تنیس بگذارد بازیکن رتبه اول گروه نوجوانان بود. اندی رادیک خیلی زود در سن بیست و یک سالگی توانست به رنکینگ اول دست پیدا کند و به خاطر کسب سی و دو عنوان پیروزی در مسابقات تکنفره، لیاقت حضور در لیست بیست و پنج نفره ما را دارد. اما عدم عملکرد مداوم او و کسب تنها یک پیروزی در مسابقات گرند اسلم او را از پیشرفت های بیشتر بازداشت.
جیم کوریر (Jim Courier)
در اوایل دهه نود، امریکا امید فراوانی به جیم کوریر بسته بود و او نیز از این ورطه سربلند بیرون آمد. در سال ۱۹۹۱ در مسابقات آزاد فرانسه پیروز گردید و به فینال مسابقات آزاد امریکا رسید. در سال بعد توانست به پیروزی مسابقات آزاد استرالیا و فرانسه دست پیدا کند و قهرمانی دیویس کاپ را برای امریکا به ارمغان آورد. در سالهای ۱۹۹۲ و ۹۳، برای پنجاه و هشت هفته در رتبه اول بازیکنان مرد تنیس جهان باقی ماند.
لییتون هیویت (Lleyton Hewitt)
در سال ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ رتبه اول بازیکنان مرد تنیس جهان را از آن خود نمود. در مجموع هشتاد هفته در صدر قرار داشت، برنده سی عنوان پیروزی و دو عنوان در مسابقات گرند اسلم بود. هیویت استرالیایی تبار ذکاوت و دانایی خاصی داشت و در تمامی تکنیک های تنیس توانایی چشم گیری داشت اما اوج محبوبیت او در دوران تنیس حرفه ای او رقم خورد. از آنجاییکه پایه گذار موج جدیدی از تغییرات تنیس بود، سزاوار قرار گیری در این لیست می باشد.
گوییلرمو ویلاس (Guillermo Vilas)
این بازیکن آرژانتینی که به گاو نر امریکایی معروف است، در دهه هفتاد میلادی با ضربات سنگین سرویسی که با دست چپ می زد و قدرتی تزلزل ناپذیر که در زمین تنیس خاکی بی همتا بود، روحی تازه به ورزش تنیس بخشید. سال ۱۹۷۷ درخشش او را در ۱۷ مسابقه پیروز، کسب دو عنوان گرند اسلم و رکورد ۴۶ ضربه که مستقیما منجر به امتیاز شده بود، تماماً به نمایش گذاشت.
گوستاو کوارتن (Gustavo Kuerten)
دوران اوج تنیس حرفه ای او شامل بیست عنوان پیروزی از جمله سه پیروزی گرند اسلم ( مسابقات آزاد فرانسه سال ۱۹۹۷، ۲۰۰۰ و ۲۰۰۱) و رتبه اول جهان تنیس در سال ۲۰۰۰ می شود. این بازیکن برزیلی که به ضربه های سنگین خود معروف بود در سال ۲۰۰۸ به دلیل نیاز به جراحی ها و درمان مفاصل ران خود از ورزش کناره گیری نمود. پس از پیروزی در سومین مسابقه آزاد فرانسه با دسته راکت خود قلبی روی زمین خاکی تنیس کشید و به نشان عشق خود به تنیس و دلتنگی اش از کناره گیری از ورزش داخل آن دراز کشید.
میکائیل چانگ (Michael Chang)
میکائیل چانگ سی و چهار عنوان پیروزی در مسابقات و یک عنوان گرند اسلم (سال ۱۹۸۹ در ۱۷ سالگی برنده مسابقات آزاد فرانسه شد) را در رزومه خود ثبت نمود. چانگ علی رقم ذکاوت و سرعت بالای خود در تنیس هرگز رتبه اول جهان را کسب نکرد اما در سال ۱۹۹۶ به رتبه دوم رنکینگ جهانی دست یافت و در سال ۲۰۰۸ جایگاه به حق خود را در تالار مشاهیر تنیس به دست آورد.
ایلی ناستاسه (Ilie Năstase)
ایلی ناستاسه با پیروزی در دو عنوان مسابقات گرند اسلم ( مسابقات آزاد امریکای سال ۱۹۷۲ و مسابقات آزاد فرانسه سال ۱۹۷۳) اولین پیروزی مسابقات دیویس کاپ را برای رومانی به ارمغان آورد.
او که دو بار در مسابقات گرند اسلم پیروز میدان شده بود افتخار اولین حضور رومانی در مسابقات دیویس کاپ را در سال ۱۹۶۹ نیز برای کشورش به ارمغان آورد و اولین بازیکنی بود که در سال ۱۹۷۳ توانست در سیستم محاسباتی جدید مسابقات ای تی پی رتبه اول را به خود اختصاص دهد. رفتار این بازیکن خونگرم رومانیایی در زمین تنیس زبانزد همگان بود.
اندی مورای (Andy Murray)
اگر حضور سه بازیکن مطرح دیگر تنیس نواک جوکوویچ، رافائل نادال و راجر فدرر نبود، اندی مورای رکورد بیشترین عناوین گرند اسلم را در دست داشت. اما به هر حال این بازیکن به نام اسکاتلندی سه عنوان را از آن خود کرد و همچنین رتبه اول رنکینگ جهانی را نیز در دوره ای از آن خود نمود. او به دلیل مسأله جدی پزشکی مجبور شد پس از ویمبلدون سال ۲۰۱۹ بازنشستگی خود را از تنیس اعلام نماید.
متس ویلاندر (Mats Wilander)
قبل از ظهور رافائل نادال به عرصه افتخارات تنیس، متس ویلاندر تنها بازیکنی بود که توانست پیروزی های گرند اسلم را در سه زمین چمن، خاکی و زمین سخت به دست آورد. او در مجموع به هفت پیروزی دست پیدا نماید. این بازیکن تیزپای سوئدی، در سال 1988 پس از شکست پت کش (Pat Cash) در مسابقات فینال و کسب سومین پیروزی خود درمسابقات آزاد استرالیا، برجایگاه اول رنکینگ جهانی تکیه زد. او همچنین برای کسب یک عنوان گرند اسلم دیگر هنری لِکُنته (Henri Leconte) و ایوان لِندِل (Ivan Lendl) را در مسابقات آزاد فرانسه شکست داد.
استفان ادبرگ (Stefan Edberg)
استفان ادبرگ بازیکن بزرگ دهه 80 و 90 یکی از معدود بازیکنان تنیس است که توانسته در هر چهار مسابقه گرند اسلم به پیروزی دست پیدا کند. از این میان میتوان به دو پیروزی ویمبلدون، دو پیروزی مسابقات آزاد امریکا، و دو بار پیروزی در مسابقات آزاد استرالیا اشاره کرد. سرویس های آرام، امضای بازی های این ستاره سوئدی بود و به او این شانس را می داد تا برای یک والی پیروز زمان مورد نیاز خود را خریده باشد.
جان نیوکامب (John Newcombe)
جان نیوکامب از معدود بازیکنان تنیس است که توانست رتبه اول رنکینگ جهانی را در هم در مسابقات تکنفره و هم در مسابقات دونفره برای خود ثبت نماید او یکی از قطب های قدرت در دهه هفتاد میلادی به حساب می آمد. این بازیکن استرالیایی هفده عنوان در مسابقات دو نفره و هفت عنوان در مسابقات تکنفره را در رزومه خود دارد. می توان پیروزی های او را به حساب سرعت فوق العاده اش در پوشش زمین تنیس و توانایی منحصربه فردش درضربات والی که با فورهند میزد، گذاشت.
آرتور اَش (Arthur Ashe)
بازیکنی که در دهه های 60 و 70 میلادی چه در صحنه های ورزش وطن خود امریکا و چه در عرصه های بین المللی بارها افتخار آفرین بود و تاریخ را از سر نوشت. او اولین بازیکن سیاه پوستی بود که توانست به تیم امریکایی دیویس کاپ بپیوندد و در آن زمان تنها بازیکن سیاه پوستی بود که توانست در مسابقات تکنفره ویمبلدون، آزاد امریکا و آزاد استرالیا پیروز میدان باشد. او در فوریه 1993 در 49 سالگی به دلیل ابتلا به بیماری ایدز که حین درمان ذات الریه بدان دچار شده بود، درگذشت. سال بعد رئیس جمهور وقت امریکا بیل کلینتون، مدال افتخار غیر نظامی، موسوم به مدال آزادی را به او اهدا نمود.
بروس بِکِر (Boris Becker)
بازیکن سابق رتبه اول جهان بروس بکر، رکورد جوانترین بازیکنی که در رقابت های ویمبلدون به پیروزی رسیده را نیز در دست دارد. او در هفده سالگی با شکست کوین کارن در سال 1985 توانست به این افتخار دست پیدا نماید. این پیروزی، اولین موفقیت او از شش عنوان اکتسابی در مسابقات گرند اسلم بود. طبق آمار موجود این بازیکن آلمانی تقریباً 77% از مسابقات تکنفره خود را با پیروزی به پایان رسانده است. بیشتر موفقیت های او در زمین چمن و سالن های مفرش بود اما هرگز نتوانست در مسابقات زمین خاکی تنیس به پیروزی برسد.
روی امرسون (Roy Emerson)
در ابتدا، بازیکن استرالیایی، روی امرسون با کسب شانزده پیروزی در مسابقات دونفره تنیس توانایی خود را به نمایش گذاشت و پس از آن با اقتدار به ورطه تنیس تکنفره قدم نهاد. در این حیطه نیز موفق به کسب 12 عنوان پیروزی گردید. تکان دهنده ترین واقعیت در مورد این بازیکن این است که تا به حال تنها بازیکن تاریخ تنیس بوده که توانسته در هر چهار مسابقه گرند اسلم هم در مسابقات تکنفره و هم در مسابقات دو نفره پیروز میدان باشد. تطابق پذیری بی حد او در زمین های مختلف بازی تنیس کلید تصاحب این حجم از موفقیت در رزومه ورزشی او بوده است. نیروی استقامت فوق العاده روی امرسون، همیشه باعث افتخارش بود و همین موضوع فرصت کنارزدن حریفانش، در راه پیروزی را در اختیار او میگذاشت.
کِن روزوال (Ken Rosewall)
علی رقم آنکه حضور اشخاصی مانند آشو راد (Aussie Rod Laver) و پیروزی های اندکش در مسابقات گرند اسلم، یعنی سه پیروزی، بر درخشش او سایه انداخته بود، کن روزوال رکورد بیشترین حضور در فینال مسابقات بزرگ (35 حضور در طول 25 سال بازی) از آن خود کرد. او که در اوایل دهه 1960 به دفعات رتبه اول جهان را از آن خود نموده بود، در سالهای 1925 تا 1977 همواره در میان بیست بازیکن برتر تنیس، چه آماتور و چه حرفه ای، قرار داشت.
جیمی کانرز (Jimmy Connors)
جیمی کانرز به عنوان یکی از بزرگترین شخصیت های تنیس در دهه 70 میلادی، سبکی خاص برای بازی خود داشت. در طول حضور پرکارش، برنده 1256 مسابقه بود که در صدر آنها پنج پیروزی در مسابقات آزاد، هشت پیروزی در مسابقات گرند اسلم و در کل 109 عنوان پیروزی بزرگ قرار داشت که برای حضور او در میان 10 بازیکن از برترین بازیکنان تاریخ تنیس از هر سندی محکم تر است.
آندره آغاسی (Andre Agassi)
حضور این بازیکن در زمین های تنیس همواره قلب ها را به تپش وامی دارد او که از ابتدا با سخت کوشی خود پیشرفت کرده بود، یکی از بهترین بازیکنان تنیس به شمار می رود. موفقیت در ابتدای کار روی خوش به این بازیکن اهل لاس وگاس نشان نداد، اما سخت کوشی او بالاخره نتیجه داد و پس از راد لیور او را به اولین مردی تبدیل کرد که توانست در یک سال پیروزی تمام مسابقات گرند اسلم را از آن خود کند. در سال 1996 آندره آغاسی برنده مسابقات تکنفره المپیک آتلانتا گردید.
جان مک انرو (John McEnroe)
به علاوه بازی های حماسی، یک بازیکن فوق العاده تهاجمی در والی بود و این سبک را به همان اندازه که در زمین های خاکی خوب بازی می کرد در زمین چمن نیز به راحتی از عهده این سبک بر می آمد. این بازیکن چپ دست زاده آلمان، برنده هفتاد و هفت عنوان و هفت عنوان مسابقات گرند اسلم بود. در چهارده روی داد مجزا بین سالهای 1980 تا 1985 در جهان رتبه اول را داشت.
ایوان لِندل (Ivan Lendl)
سی سال قبل از آنکه به عنوان مربی در دو پیروزی گرند اسلم به اندی مورای کمک کند، رتبه اول جهان تنیس را کسب نمود. این قهرمان اهل چک، برنده هشت عنوان گرند اسلم شد و برای تماشاچیان یادآوری از مت ویلاندر و جان مک انرو بود. او با تغییری در شیوه تمرینات خود و بهره گیری از وزنه برداری و تمرینات صبحگاهی ایروبیک نیروی جدیدی در بازی تنیس خود تزریق می نمود.
جورن بورگ (Bjorn Borg)
این بازیکن فراتر از یک شخصیت آرام و خونسرد (چه در زمین تنیس و چه خارج از آن) است. این بازیکن با ضربات شاخص بک هند دو دستی، در طول ده سال سابقه ورزشی خود برنده ۱۱ مسابقه گرند اسلم بود و در کل ۸۹.۸٪ از کل مسابقاتی که در آن شرکت کرده بود را با پیروزی به پایان رساند. او با اعلام کناره گیری خود از تنیس در بیست و پنج سالگی جهان را در شوک فرو برد.
نواک جوکوویچ (Novak Djokovic)
بازیکن ماهر و پیروز ورطه تنیس با ضربات شاخص بک هند، در هفتاد و سه مسابقه و پانزده مسابقه گرند اسلم، پیروز میدان بود. او که در سالهای 2011، 2012، 2014 و 2015 رتبه اول رنکینگ جهانی را از آن خود کرده بود، هم اکنون نیز بر این جایگاه تکیه زده است. سال 2019 سالی بسیار مهم برای این بازیکن صربستانی است و تا به اکنون نیز به خوبی برای او رقم خورده، در آوریل او در رویارویی با رافائل نادال به خوبی ظاهر شد تا برنده مسابقات آزاد استرالیا گردد.
پت سمپراس (Pete Sampras)
این بازیکن برتر تاریخ تنیس که به ضربات سرویس قدرتمند خود معروف است، از بهترین بازیکنان دهه 90 میلادی به شمار می رود که از سال 1993 تا 1998 بر جایگاه اول تنیس جهان تکیه کرده بود. او در طول حضور حرفه ای خود در زمین تنیس توانست در 64 مسابقه تکنفره عنوان پیروزی را از آن خود کند و همچنین در 14 مسابقه گرند اسلم نیز پیروز میادین باشد. آخرین پیروزی او در مقابل آندره آغاسی، بردی به یاد ماندنی بود که درنتیجه آن عنوان پیروزی مسابقات سال 2002 آزاد امریکا از آن پت سمپراس شد.
رافائل نادال (Rafael Nadal)
رافائل نادال پیروز 80 عنوان و 17 مسابقه گرند اسلم است و در 32 سالگی به راحتی در میان سه بازیکن برتر جهان جای میگیرد. او قدرت و سرعتی فوق العاده را در بازی های خود به نمایش گذاشت و اگر رنکینگی برای بازیکنان زمین خاکی تنیس وجود داشت بی شک برترین بازیکن در این زمینه بود.
راد لِیوِر (Rod Laver)
به عقیده بسیاری این بازیکن، بزرگترین بازیکن تاریخ تنیس است آشو راد لیور ملقب به راکت در ۲۰۰ مسابقه پیروز میدان بود و جدای از آن در ۱۱ مسابقه گرند اسلم نیز بازی را به نفع خود تمام کرد. او از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۰ رتبه اول رنکینگ جهانی تنیس را از آن خود کرده بود. در آن زمان لیور تنها بازیکنی بود که دوبار در تمام مسابقات گرند اسلم تکنفره در طول همان سال پیروز شده است.
راجر فدرر (Roger Federer)
مسلماً نمیتوانید در میان آقایان بازیکنی را بیابید که بهتر از فدرر در این ورزش ظاهر شده باشد. فدرر سوئیسی برنده ۱۰۱ عنوان پیروزی است و تا کنون در ۲۰ مسابقه گرند اسلم نیز پیروزی را از آن خود نموده است. به گفته نشریه تنیس در رتبه بندی پنجاه بازیکن از برترین بازیکنان تاریخ تنیس از سال ۱۹۶۸ تا ۲۰۱۸ او اولین رتبه تنیس آقایان را به خود اختصاص داد.
