جملاتی ارزشمند از زبان قهرمان آفریقایی-امریکایی مشهور تنیس
آلتیا گیبسون (Althea Gibson) دختر کشاورزی که در نیویورک سیتی و در رفاه بزرگ شده بود در باشگاه های عمومی شروع به یادگیری تنیس نمود. او اولین شهروند آفریقایی-امریکایی بود که توانست در باشگاه فارست هیلز (Forest Hills) و مسابقات قهرمانی ویمبلدون شرکت کرده و برنده شود. او دیواری را که بر سر راه شرکت سیاه پوستان در این ورزش کشیده شده بود را شکست و راه را برای بزرگان آفریقایی-امریکایی دیگری مانند آرتور اَش (Arthur Ashe)، ونوس و سرنا ویلیامز (Venus and Serena Williams) باز نمود.
برگزیده جملاتی از زبان گیبسون
“امیدوارم توانسته باشم اعتبار تنیس و کشورم شوم. این بزرگترین خواسته من است. ”
میخواهم مردم همانگونه که مرا شناخته اند، از من یاد کنند: “ورزشکار، باهوش و سلامت … مرا قوی، سرسخت و سریع به خاطر بیاورید، کسی که در مسیر خود استوار بود.”
“همیشه دوست داشتم در زندگی خود به شخص مهمی تبدیل شوم و اگر توانسته باشم به چنین خواسته ای دست پیدا کنم، نیمی از آن را مدیون تجربیات تلخ و درس هایی بود که به واسطه زیاد بازی کردن از تنیس آموختم، و نیمی دیگر را مدیون مردم بسیاری هستم که در این راه مرا یاری نمودند.”
“نمیخواهم چیزی را پایه ریزی کنم، تنها خواسته من این است که در راه خود موفق باشم و با زندگی طبیعی و آسان بتوانم به خواسته خود برسم. هرچند فکر میکنم تمام آنچه را که حقیقتاً به دنبال آن هستم به دست آورده ام اینکه شخصیت و هویتی از خود و برای خود داشته باشم. من آلتیا گیبسون هستم، قهرمان تنیس، امیدوارم همین موضوع بتواند مرا خوشحال کند.”
اینکه چه دستاوردهایی داشته یا دارید اصلاً مهم نیست، مهم این است که در این راه اشخاصی هستند که شما را یاری کرده اند.”
“اگر در ورزشی ماندگار میشوید برای کارهایی ست که به نسبت شرایط خود انجام داده اید.”
“میدانم که به لطف خداوند دختری با استعدادی غیرعادی بوده ام و نیازی نداشتم تا این موضوع را به خودم اثبات کنم. تنها باید آن را به حریفان خود ثابت می کردم.”
“قهرمان واقعی کسی ست که بتواند عنوانی را که بدست آورده حفظ کند. به دست آوردن هر عنوانی برای یکبار می تواند تنها اتفاقی و از روی شانس باشد، اما زمانی که برای بار دوم بتوانید آن را بدست بیاورید ثابت کرده اید که بهترین هستید.”
“بیشتر ما آرزو داریم که همیشه در زمین بازی پیروز باشیم اما مقدار تلاشی را که برای رسیدن به آن موفقیت لازم داریم، در نظر نمیگیریم.”
“اغلب مردم فکر میکنند، انسانی بی رحم بوده ام که البته اشتباه هم نمیکنند. من از کسی که در آنسوی تور ایستاده هیچ هراسی نداشتم و اگر کسی سر راه موفقیت من قرار می گرفت او را از سر راه خود برمیداشتم.”
“همیشه دوست داشتم بازی کنم، بازی کنم و بازی کردن را تا ابد ادامه دهم.”
“خیلی زود به این دنیا پا گذاشتم.”
آنچه درباره آلتیا گیبسون گفته اند
در سال ۱۹۵۰ آلیس ماربل (Alice Marble) در مجله امریکن لاون تنیس (American Lawn Tennis) چنین گفت: “همانطور که در بیسبال، فوتبال و بوکس نیز ثابت شده، ورود سیاه پوستان -گذشته از استعداد آنها- در تنیس نیز اجتناب ناپذیر بود. فارست هیلز توانایی رد کردن گیبسون که معلوم نبود نسبت به سایر همنوعان خود دارای استعدادی برتر هست یا نه را داشت. بقیه سیاه پوستان نیز همانگونه که گیبسون پیش رفت، تقاضای ورود خود را پیش از او داده بودند، نهایتاً جهان تنیس راه خود را برای اعتراض به سیاست هایی که به زور بر جامعه مستولی شده بود پیدا میکرد و هیچ دلیلی نداشت که آغاز این تحول در آن سال رقم نخورد.”
سال ۱۹۵۳ رابرت توماس (Robert Thomas)، نیویورک تایمز: “اندام لاغر و ورزیده این زن جوان توانایی زدن سروهایی پیروزمندانه را داشت و موفقیت برازنده او حریفانش را رنجیده خاطر مینمود.”
نیل آمدور (Neil Amdur) نویسنده نیویورک تایمز، سال ۱۹۵۵: “بازی و ضربات او دقیقاً همانند مردهاست.”
بتی دِبنان (Betty Debnaun)، مدیر آکادمی آموزش ابتدایی کودک و نوجوان آلتیا گیبسون، سال ۱۹۹۹: “هیچ نامی برازنده تر از نام آلتیا گیبسون برای مدرسه نمیتواند باشد. او در تمام کارهایی که انجام میداد، بهترین بود و تصویری از یک افسانه را متجلی میکرد.”
ایرا برکو (Ira Berkow)، نویسنده نیویورک تایمز: “او در تنیس مانند جکی رابینسون (Jackie Robinson) در بیسبال بود. نه تنها اولین سیاه پوستی بود که وارد عرصه تنیس شد، بلکه با غرور و کرامت به راه خود ادامه میداد اما برخلاف جکی هرگز به خشونت متوصل نشد.”
ونوس ویلیامز (Venus Williams) نیز در سال ۲۰۰۳ گفت: “به اینکه راه انسانی مانند او را ادامه دهم افتخار میکنم. دستاوردهای او صحنه موفقیت مرا میسازد و میراث او در من، سرنا و بازیکنان بسیار دیگری که راه او را ادامه می دهند تبلور میابد.”
