در سال ۱۹۷۰ بیلی جین کینگ با راه انداختن جریانات ویرجینیا اسلیمز رهبری گروهی متشکل از نه زن که برای برقراری تساوی حقوق زنان پیش قدم شده بودند را بر عهده گرفت.
گرد آوری شده توسط کارکنان انجمن تنیس بانوان (WTA)
نه مهره اصلی در تشکیل سازمان دبلیو تی ای
سه سال قبل از نزاع جنسیتی، بیلی جین کینگ یکی از نه نفری بود که به دفاع از حقوق زنان در جامعه تنیس زنان پا پیش گذاشتند.
عصر جدیدی در حال شکل گیری بود و با وجود آغاز فصل مسابقات آزاد تنیس مشکلات بر سر جامعه تنیس بانوان حتی بازیکنان مطرح آوار می‌شد.
در مصاحبه ای برای مستندسازی پی بی اس مسترز امریکا کینگ اظهار داشت: «از اینکه تفاوت ها در جوایز نیز بیداد میکند به هیچ عنوان خبر نداشتیم. به نظرم این کار نمونه ای از بی عدالتی تمام عیار بود. » او در مسابقات قهرمانی ویمبلدون بانوان پیروز شد اما در مقابل همتای خود در تنیس آقایان که جایزه دو هزار یورویی خود را دریافت مینمود تنها ۷۵۰ یورو به عنوان جایزه به کینگ تعلق گرفت.
تفاوت مبلغ جایزه در مسابقات بانوان و آقایان از زمین تا آسمان بود. رفته رفته مسابقات و بازی های تنیس آقایان رشد بیشتری کرد و به موازات آن در جامعه تنیس بانوان مسابقات کمتری برگزار می شد که تنها نتیجه آن کمتر شدن فرصت های موفقیت در تنیس بانوان به عنوان بازیکنان حرفه ای بود.
« تقاضای بانوان برای ادامه بازی تنیس و شرکت در مسابقات تبدیل به دردسری بزرگ برای آنها شده بود.»
کینگ با کمک روزی کاسالز (Rosie Casals) و نانسی ریچی (Nancy Richey) توانست با گلادیس هلدمن (Gladys Heldman)، ناشر مجله دنیای تنیس و مادر جولی هلدمن (Julie Heldman) بازیکن حرفه ای تنیس، صحبت کند. تقاضای آنها در این صحبت تحریم رویدادی بود که بعد از مسابقات آزاد امریکا 1970 برگزار می شود. این رویداد موجب ارزش گذاری غیرمنصفانه جایزه مسابقات بانوان شده بود.
اما هلدمن قدمی فراتر از این اعتراض گذاشت و از بازیکنان زن درخواست کرد تا مسابقات مخصوص خودشان را برگزار نمایند. قرار بر این شد تا این مسابقات در تگزاس برگزار شود. تمام این جریانات پایه گذار انقلابی بود که به تشکیل دبلیو تی ای ختم شد.
والری زیجِنفوس (Valerie Ziegenfuss) یکی از نُه بازیکنی که رضایت خود را برای شرکت در مسابقات بانوان هوستون اعلام کرد می گوید: « هلدمن روابطی گسترده و قوی داشت و به خوبی می دانست چگونه باید حامیان مالی را برای این برنامه جذب کند.»
یو اس تی ای یا همان انجمن تنیس چمن ایالات متحده برای متوقف کردن این انقلاب نوپا اعلام کرد که هر بازیکنی که قصد شرکت در این رویداد یک جانبه را داشته باشد، تعلیق خواهد کرد. این تهدید باعث شد تا بسیاری از بازیکنان برتر از این ورطه دور بمانند اما چیزی نمی توانست نه مهره اصلی دبلیو تی ای را از حرکت باز دارد.
کینگ، کاسالز، ریچی، هلدمن، زیجِنفوس و جودی دالتون (by Judy Dalton)، کری مِلویل رِید (Kerry Melville Reid)، پیچز بارتکوویچ (Peaches Bartkowicz) و کریستی پیجون (Kristy Pigeon)، تنها کسانی بودند که به ازای یک دلار به جریان ویرجینیا اسلیمز پیوستند.
کینگ اعتراف کرد: « هیچکدام نمی دانستیم چه سرنوشتی انتظارمان را می کشد، اما برای اولین بار مطمئن بودیم که خودمان باید سرنوشتمان را رقم بزنیم. »
کاسالز در مسابقات هوستون پیروز شد و پیروزی های بیشتری نیز نصیب سایر بازیکنان تنیس بانوان در سراسر جهان گردید. در سال 1973 جریانات ویرجینیا اسلیمز به نام انجمن تنیس بانوان و به اختصار دبلیو تی ای (WTA) نام گذاری شد. تحولی که در دنیای تنیس بانوان از یادبردنی نخواهد بود.
در مسابقات آزاد امریکای اخیر، نه مهره اصلی دوباره در کنار یکدیگر قرار گرفتند.
