از آغاز این فصل 11 ماهه دو لژیون تنیس، نواک جوکوویچ و دومینیک ثیم، دلایل زیادی برای جشن گرفتن به طرفداران خود داده اند: یک جفت عنوان گرند اسلم، قهرمانی ایندین والز و دومی مسابقات فرانسه. البته آن ها برگ برندۀ خود را برای پایان فصل نگه داشته اند. در طول ماه گذشته، هر دوی آن ها مسابقات سرپوشیده روی زمین سفت را پیروز شدند. در طول چند روز اخیر، هر دوی آن ها ست های بسیار مهمی در مقابل بازیکنان مطرح را پیروز شده اند، مانند فینال ATP در برابر راجر فدرر.
و در طول بازی 2 ساعت و 47 دقیقه ای روز سه شنبه، هر دوی آن ها هرچه در توان داشتند در زمین گذاشتند. و نتیجه یک بازی محشر و سخت بود، به نوعی که طرفداران هر دو راضی بودند.
در مسابقۀ اختتامیۀ قهرمانی فصل، دومینیک کسی بود که با نتیجۀ 6-7، 6-3، 7-6 در برابر نواک جوکوویچ پیروز شد. احتمالاً در ادامۀ هفته در لندن شاهد بازی های بهتری خواهیم بود. ولی اگر این بازی سه سته را دیده باشید قطعاً در حال حاضر از کیفیت بازی ها بسیار راضی هستید.
حواشی از ست اول آغاز شدند، زمانی که بازی به تای برک کشیده شد و آهسته از ست دوم به بعد شکل و شمایل گرفت.
بعد از درخشش دومینیک در ست سوم 4-5، حالا نوبت نواک بود، به احتما قوی بهترین ضربۀ خوب بازی و یکی از بهترین حرکت های تاریخ تنیس که ظاهراً مرزها را مشخص کرد. بازیکن صرب 30-15 جلو بود که در پاسخ به سرویسش در 40-30 جوکوویچ ضربه ای زد که از ثیم عبور کرد و با این ضربه فشارهای جوکوویچ آغاز شد.
اما وقتی دومینیک توانست دربرابر سرویس ها بایستد مانند این بود که بازیکن اتریشی ضربه نواک جوکوویچ را گرفت تا در ادامۀ حیات خود در مورد آن صحبت کند.
در آخر بازی دومینیک عقب بود و تنها یک تای برک می توانست به او شانس بازگشت به بازی را بدهد. وقت اضافه برای جوکوویچ حکم پایان بازی را داشت. اما دومینیک توانست 6 امتیاز از 7 امتیاز پایان بازی را بگیرد و پیروز یکی از به یاد ماندنی ترین بازی های تنیس باشد.
هرکسی که بازی فوتبال و پیروز دور از انتظار تیم سیاتل سیهاک در مقابل سن فرانسیسکو را دیده باشد می داند که در آن بازی هر دو تیم تا انتهای بازی پایاپای بودند و بعد از یکی دو بد اقبالی تیم برنده مشخص شد.
در بازی تنیس، دومینیک، همان راسل ویلسون تیم سیاتل بود و نواک جوکوویچ در نقش چیس مکلین بود که موقعیت های عالی را از دست میداد.
