راجر فدرر صبح امروز توسط گریگور دیمیتروف حذف شد. اما چرا اوپن آمریکا در سال ۲۰۱۹ تا این حد غیرقابل پیش‌بینی شده است؟ در تورنمنتی که قرار بود اعضای «بیگ تری» تنیس مردان در آن تا آخرین حد ممکن پیشروی کنند، اکنون تنها رافائل نادال باقی مانده است.
دلیل غیرقابل پیش‌بینی بودن اوپن آمریکا
پس از آنکه نواک جوکوویچ در روز یکشنبه از دور مسابقات کنار رفت، تصور می‌شد که راجر فدرر تقریبا بدون آنکه هیچ بازیکن دیگری برایش مشکل خاصی ایجاد کند به‌راحتی تا فینال بالا بیاید. اما داستان بدین شکل پیش نرفت، و اسطوره سوییسی دنیای تنیس بامداد امروز به‌دست گریگور دیمیتروف از بازی‌ها حذف شد. تصور عموم دنبال‌کنندگان تنیس در ابتدای برگزاری مسابقات مبنی بر اینکه جوکوویچ و فدرر بدون مشکل خاصی به نیمه نهایی خواهند رسید شاید کمی گستاخانه به‌نظر می‌رسید اما این تصور خود پایه و اساسی دارد. اعضای بیگ تری در ۱۱ گرند اسلم اخیر به قهرمانی رسیده‌اند و هر سه نفرشان در مرحله نیمه نهایی اوپن فرانسه و ویمبلدون حاضر بودند. اما اوپن آمریکا رقابتی متفاوت است و در چند مدت اخیر نیز اوضاع به همین شکل بوده است.
در واقع، برای آنکه ببینیم آخرین‌بار کدام بازیکن مرد موفق به دفاع از عنوان قهرمانی خود در اوپن آمریکا شده، باید به سال ۲۰۰۸ بازگردیم. از طرف دیگر، در همین دوره زمانی؛ ویمبلدون دوبار، اوپن فرانسه شش دفعه و اوپن استرالیا چهار بار دفاع از عنوان قهرمانی مردان را به خود دیده‌اند. همچنین در تمام این گرند اسلم‌ها، یک بازیکن خاص وجود دارد که در یک دهه اخیر در آن مسابقات بر دیگران برتری داشته است. اما در یو اس اوپن ماجرا از این قرار نیست. در عصر قابل پیش‌بینی بودن تنیس مردان، این گرند اسلم همیشه غافلگیری‌هایی به‌همراه داشته است. اکنون که فدرر و جوکوویچ زودتر از موعد پیش‌بینی شده از دور مسابقات خارج شده‌اند، چه چیز این تورنمنت است که موجب خاص بودنش شده؟
ذهن‌های خسته! بدن‌های خسته! واضح‌ترین دلیل که موجب غیرقابل پیش‌بینی بودن تورنومنت یو اس اوپن می‌شود، جایگاه آن در تقویم مسابقات فصل تنیس است. در آخرین تورنمنت اصلی سال، بازیکنان خودشان را با هر درد و مصدومیتی که شده به نیویورک می‌رسانند، بنابراین همین عامل موجب می‌شود تا یو اس اوپن به رقابتی برای آخرین فرد بازمانده تبدیل شود. در رقابت امسال، جوکوویچ به علت مصدومیت شانه از مسابقات کناره‌گیری کرد. پس از آن فدرر نیز در روز شکستش برابر دیمیتروف، از ناحیه گردن و کمر تحت مداوای سرپایی قرار گرفت. بازیکنان دیگر مثل دومینیک تیم و استفانوس تسیتسیپاس اصلا در فرم مناسب برای رقابت قرار نداشتند. در عین حال، نفر دوم سال قبل یعنی خوان مارتین دل پوترو مجبور شد به طول کامل از شرکت در مسابقات انصراف دهد. در سال‌های اخیر، تنها دل پوترو نبود که از این بدشانسی رنج می‌برد. در واقع فینالیست‌ها و قهرمانان هر دوره، در سال بعد مسابقات از نظر فیزیکی با مشکل مواجه شدند و این داستان در دوره‌های مختلف تکرار شده است.
سال گذشته، مدافع عنوان قهرمانی، رافائل نادال، مجبور شد در مسابقه نیمه نهایی خود برابر دل پوترو از ادامه مسابقه انصراف دهد. ۱۲ ماه پیش از آن هردو فینالیست سال قبل (۲۰۱۶) یعنی استن واورینکا و جوکوویچ شانس حضور در تورنومنت را از دست دادند و به‌علت مصدومیت فصل برایشان به اتمام رسید. فدرر در سال ۲۰۱۶ هم با همین مشکل روبرو شد، همچنین بدن شکننده نادال نیز او را مجبور کرد تا هم در سال ۲۰۱۲ و هم در سال ۲۰۱۴ در مسابقات شرکت نکند، البته رافا در سال ۲۰۱۳ قهرمانی را تجربه کرد. آخرین باری که یک بازیکن موفق شد در نیویورک از عنوان قهرمانی خود به‌طور نیمه کامل دفاع کند به سه سال پیش باز می‌گردد و حتی جوکوویچ نیز در فینال مقابل واورینکا به دردسر افتاد. همچنین لازم به‌ذکر است در دیگر تورنمنت‌های مهم سال یعنی اوپن فرانسه و ویمبلدون، دیگر تنیسورها بر روی زمین‌های رسی و چمن نمی‌توانند به گرد پای بیگ تری برسند.
