به لطف حضور راجر فدرر، رافائل نادال و نواک جوکوویچ برهه کنونی تنیس دوره خوبی برای بررسی وضعیت بهترین بازیکنانی است که نتوانستند در تورنمنت معتبری قهرمان نشدند.
بهترین بازیکنان ATP
ما در این مقاله به ۸ تنیسور برتر ATP اشاره می‌کنیم:
گیلرمو کوریا (۰۹-۲۰۰۰)
بهترین رتبه: سومی جهان
گرند اسلم‌ها: فینال تنیس اوپن فرانسه، سال ۲۰۰۴؛ ۲ بار حضور در یک چهارم نهایی تنیس اوپن ایالات متحده آمریکا
آمار فینال‌های مسابقات: ۹ پیروزی و ۱۱ شکست، شامل قهرمانی در مسابقات هامبورگ و مونت کارلو
این آرژانتینی اسپانیایی زبان با نام مستعار ال ماگو تنیسور بسیار سریعی بود. سم جور، آنالیزور ESPN در مورد وی گفت:
او قبل از رافائل نادال پادشاه زمین‌های رسی بود.
او تنها ۱.۷۵ متر قد و نزدیک به ۵۷ کیلوگرم وزن داشت و در اوایل دوران بازیگری‌اش به دلیل دوپینگ محروم شد و در فینال مسابقات تنیس اوپن فرانسه در سال ۲۰۰۴ به گاستون گوادیو باخت. گوادیو بعد از این باخت گفت:
باخت در فینال مسابقات تنیس اوپن فرانسه در حالی که ۲ بار حریفت به امتیاز پایانی نزدیک شود کار آسانی نیست و برای من حکم باخت را دارد.
آمار: کوریا هنوز در سه دسته از چهار دسته مهم آماری از لحاظ برگرداندن سرو در رتبه اول قرار دارد. هیچ تنیسوری به غیر از جوکوویچ نتوانسته درصد برک پوینت بهتری را نسبت به او ثبت کند (۴۵.۷۱%). او به فصاله سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ توانسته در ۳۱ بازی متوالی زمین‌های رسی پیروز شود. در طول آن دوره به ۶ فینال از ۸ فینال ممکن مسابقات مسترز زمین‌های رسی راه یافت. او به دلایل نامشخصی در اواخر سال ۲۰۰۵ توانست خود را به اثبات برساند. به غیر از زمین‌های رسی وی تنها توانست ۱ بار در زمین‌های دیگر قهرمان شود.
نیکولای داویدنکو (۲۰۱۴-۱۹۹۹)
بهترین رتبه: سومی جهان
گرند اسلم‌ها: ۲ نیمه‌نهایی تنیس اوپن فرانسه، ۲ نیمه‌نهایی تنیس اوپن ایالات متحده آمریکا
آمار فینال‌های مسابقات: ۲۱ پیروزی و ۷ شکست، شامل قهرمانی در فینال ATP و ۳ رویداد مسترز
او نیز به تدریج رشد کرد و سرعت بسیار خوبی در همه زمین‌ها داشت. جیمی آریاز، سرمربی کنونی آکادمی IMG درباره او گفت:
او در زمین‌های رسی و سخت عالی بازی می‌کرد. همیشه او را در نیمه‌نهایی و یا یک چهارم نهایی می‌دیدیم.
داویدنکو سال ۲۰۰۹ در لندن رافائل نادال، راجر فدرر و خوان مارتین دل پوترو را شکست داد تا بزرگترین عنوان خود را در مسابقه فینال تور بدست آورد. این تنیسور با نام مستعار مرد آهنی از بازیکنان تور بسیار فعال و موفق بود. او در ۸ رقابت از ۱۲ رقابت معتبر یا به یک چهارم نهایی رسید یا حضور در مراحل بالاتر را تجربه کرد. فرناندو ورداسکو در مورد او اظهار داشت:
او هیچ گاه به من فرصت فکر کردن نمی‌داد. وی بازیکن بسیار سریع و سخت‌کوشی بود.
داویدنکو قدرت ناک اوت کردن یا اسلحه بزرگی نداشت. او با سخت‌کوشی و صرف انرژی زیاد در بازی‌هایش پیروز می‌شد اما این شدت و حدت خسته‌کننده بود.
داوید فرر(۱۹-۲۰۰۰)
بهترین رتبه: سومی جهان
گرند اسلم‌ها: فینال تنیس اوپن فرانسه در سال ۲۰۱۳؛ ۱۷ بار حضور در یک چهارم نهایی یا مراحل بهتر
آمار فینال‌های مسابقات: ۲۷ پیروزی و ۲۵ شکست، شامل قهرمانی در یک رویداد مسترز پاریس
فرر لقب جانور کوچک درا به خود اختصاص داده بود. تاد مارتین، مدیر اجرایی تالار مشاهیر تنیس در مورد این لقب گفت:
فرر به واسطه حضور طولانی‌مدت و استعداد بالقوه‌اش این لقب را دریافت کرد.
فرر، دوست نزدیک رافائل نادال توانست ۲۷ عنوان قهرمانی را بدست بیاورد و بعد از رافائل نادال در رتبه دوم تنیسورهای اسپانیایی از این حیث قرار دارد. فرر همچنین در چهار تیم قهرمان اسپانیا در مسابقات دیویس کاپ حضور داشت و نقش کلیدی را در روند حضور قهرمانانه این تیم ایفا کرد. در تورها، فرر یکی از محترم‌ترین تنیسورها بود. او می‌گفت:
نمی‌خواهم فقط به عنوان یک بازیکن تنیس پیشرفت داشته باشم و می‌خواهم کتاب بخوانم تا خود را در جنبه‌های فردی نیز بهبود بخشم.
او بک هندهای دو دست استثنایی و فورهندهای قابل اطمینانی را می‌زد. سروهای فرر خفیف بود و به حریفانش فرصت حمله می‌داد. او با قهرمانی در مسابقات بزرگ مشکل داشت و از همین رو فقط یک قهرمانی مسترز در کارنامه او دیده می‌شود. کاترینا آدامز، ستاره سابق مسابقات دو نفره و رئیس سابق USTA در این باره گفت:
شما همیشه می‌دانستید که چه انتظاری از داوید دارید. او سلاحی در دست نداشت…استقامت و تلاش داشت و این‌ها کافی نبود.
اگر فرر اعتماد به نفس بیشتر و توانایی بالاتری داشت می‌توانست قهرمانی‌های بزرگتری را تجربه کند.
تاد مارتین (۲۰۰۶-۱۹۹۰)
بهترین رتبه: چهارمی جهان
گرند اسلم‌ها: فینال تنیس اوپن استرالیا در سال ۱۹۹۴؛ فینال تنیس اوپن آمریکا در سال ۱۹۹۹؛ ۴ بار حضور در یک نیمه‌نهایی
آمار فینال‌های مسابقات: ۸ پیروزی و ۱۲ شکست، شامل قهرمانی در سیدنی، بارسلونا و کوئینز کلاب
او در مسابقات معتبر عملکرد خوبی داشت و در هر ۴ نوع زمین تنیس عناوین قهرمانی بدست آورد. مارتین عضو کلیدی تیم پیروز ایالات متحده آمریکا در تیم دیویس کاپ بود و با عملکرد فوق‌العاده خود در راند چهارم مسابقات تنیس اوپن آمریکا در سال ۱۹۹۹ مقابل گرگ روسچکی که تا نیمه‌های شب به طول انجامید جایگاه مستحکمی برای خود دست و پا کرد. او نهایتاً به فینال رسید اما مغلوب آندره آغاسی شد. این داستان آشنایی برای بازیکنی بود که در زمان آندره آغاسی و پت سامپراس می‌زیست. او تنیسور سریعی نبود اما به عنوان یک بازیکن درشت هیکل تحرک خوبی داشت. این یکی از دلایلی بود که او در زمین‌های رسی حضور خوبی داشت. سرو او اسلحه جادویی و بزرگترین دارایی‌اش بود. مارتین چند فرصت فوق‌العاده را در رقابت‌های معتبر از دست داد. در مرحله نیمه‌نهایی ویمبلدون او بازی ۵-۱ برده را به مالیوی واشنگتن واگذار کرد. این باخت به واشنگتن یکی از فرصتهای نادر در زمانی بود که سامپراس هم از دور رقابت‌ها کنار رفت. به نظر می‌رسد او هنوز هم از این واقعه ناراحت است.
میروسلاو مکیر (۹۰-۱۹۸۲)
بهترین رتبه: چهارمی جهان
گرند اسلم‌ها: فینال تنیس اوپن استرالیا در سال ۱۹۸۹؛ فینال تنیس اوپن آمریکا در سال ۱۹۸۶؛ نیمه‌نهایی تنیس اوپن فرانسه و ویمبلدون؛
آمار فینال‌های مسابقات: ۱۱ پیروزی و ۱۳ شکست، شامل قهرمانی در دالاس WCT
متس ویلاندر فقط از یک شکست در سال ۱۹۸۸ فوق‌العاده‌اش رنج می‌برد. این باخت مقابل مکیر در یک چهارم نهایی ویمبلدون رقم خورد. وی به واسطه حرکات مضطرب و شناور و عدم دارا بودن سرعت لقب گربه بزرگ را به خود اختصاص داد و هیچ بازیکنی نمی‌خواست مقابل او بایستد. متأسفانه بدن مکیر اجازه پیشرفت بیشتر در مسابقات ATP را به او نداد. او با چندین مصدومیت از ناحیه کمر دست و پنجه نرم کرد و در نهایت در جولای سال ۱۹۹۰ و سن ۲۶ سالگی مجبور به خداحافظی شد. مکیر فرم بدنی منحصر به فردی داشت. او حرکتی خرچنگی داشت، پیش‌بینی‌های فوق‌العاده‌ای داشت و طوری به توپ می‌رسد که حریف متوجه حرکت او نمی‌شد. زمان‌بندی او به اندازه‌ای دقیق بود که می‌توانست از گام‌های حریف خود نیز استفاده کند. یک بازیکن قدرتی که می‌توانست مکیر را از پا درآورد ایوان لندل بود که در ۲ فینال گرنداسلم موفق به شکست او شد. جای تأسف است بازیکنی که با تلاشی اندک و صرف انرژی کم شانس پیروزی در مسابقات بزرگ را داشت به دلیل وضعیت بدنی خود در ورزش تنیس محدود شود.
داوید نعلبندیان (۱۳-۲۰۰۰)
بهترین رتبه: سومی جهان
گرند اسلم‌ها: فینال ویمبلدون در سال ۲۰۰۲؛ چهار بار حضور در مرحله نیمه‌نهایی دیگر گرنداسلم‌های معتبر
آمار فینال‌های مسابقات: ۱۱ پیروزی و ۱۳ شکست، شامل قهرمانی در فینال تور ATP در سال ۲۰۰۵
نعلبندیان به طور شگفت‌انگیزی مورد احترام ناظران تیزبین تنیس قرار گرفت. آنابل کرافت، تنیسور بریتانیایی شماره ۱ سابق در مورد او گفت:
او تکنیک فوق‌العاده‌ای در هر دو سمت زمین داشت و استعداد فوق‌العاده بالا و سروهای فوق‌العاده‌ای داشت و می‌دانست چه زمانی از دراپ شات استفاده کند.
به نظر می‌رسید نعلبندیان در دومین فصل تورش بتواند قهرمان گرنداسلم باشد. او به فینال مسابقات ویمبلدون رسید. اما این مهم رخ نداد و او در سال ۲۰۰۵ موفق شد در فینال تور ATP راجر فدرر را از میان بردارد و قهرمان شود. نعلبندیان از هیچ تنیسوری نمی‌ترسید و رکورد ۸ پیروزی و ۱۱ شکست او مقابل راجر فدرر گویای همین امر است. او فلت‌شات‌های با زاویه زیاد را نیز دفع می‌کرد و پوشش خوبی در زمین می‌داد و به خوبی از دفاع به حمله می‌آمد. سال ۲۰۱۴ وقتی او تنیسور سوم جهان بود در راند سوم ویمبلدون در ست‌های متوالی به حریف باخت و عملکرد ضعیفی از خود ارائه داد. همچنین در فینال کوئینز کلاب ضربه‌ای را به خط نگه دار زد که موجب خونریزی شد. با این عمل محروم شد و ۷۰ هزار دلار جریمه پرداخت کرد.
مارچلو ریوز (۲۰۰۴-۱۹۹۴)
بهترین رتبه: تنیسور شماره ۱ جهان
گرند اسلم‌ها: فینال تنیس اوپن استرالیا در سال ۱۹۹۸؛ ۳ بار حضور در مرحله یک چهارم نهایی دیگر گرنداسلم‌های معتبر
آمار فینال‌های مسابقات: ۱۸ پیروزی و ۱۳ شکست، شامل قهرمانی در گرنداسلم کاپ سال ۱۹۹۸
تنها تنیسور شماره یکی که هیچ‌گاه در رقابت معتبری قهرمان نشده و تنها اولین بازیکن از آمریکای لاتین است که به رتبه بالا دست یافت. پائول آناکون، مربی سابق راجر فدرر و آنالیزور تنیس چنل در مورد ریوز گفت:
ریوز با استعدادترین بازیکنی است که هنوز نتوانسته در رقابت معتبری قهرمان شود. من دیدم که او بسیاری از بازیکنان بزرگ را آزار داد.
ریوز زمان‌بندی بسیار خوبی داشت. اما او نیز مانند مکیر با مصدومیت کمر دست و پنجه نرم می‌کرد. ریوز تنها ۲۷ سال سن داشت که در آخرین رویداد تور خود در مسابقات تنیس اوپن سال ۲۰۰۴ فرانسه شرکت کرد. علیرغم قد کوتاه، او سروهای مفیدی در مقابل حریفان داشت و با همین سروها آن‌ها را آزار می‌داد. دارن کیهیل، آنالیزور ESPN و مربی سابق آندره آغاسی، رقیب ریوز درباره این بازیکن اظهار داشت:
ضربات ریوز و توانایی او در شناسایی نقاط ضعف حریف فوق‌العاده بود. او در لحظات دشوار به راحتی بازی می‌کرد و بدون اینکه تلاش زیادی بکند به این سمت و آن سمت زمین می‌رفت.
رفتار مخاطره‌آمیز ریوز تقریباً برای همه آشناست و او به دفعات چنین رفتارهایی را از خود نشان داده است. وی چندین بار قانون‌شکنی کرد و برای مشت زدن به یک راننده تاکسی در ایتالیا دستگیر شد و سپس برای درگیری با یک مأمور پلیس دستگیر شد. کلیف درایزیل در مورد او گفت:
ریوز استعداد فیزیکی فوق‌العاده‌ای داشت و توپ را به خوبی کنترل می‌کرد. همچنین ضداجتماعی‌ترین ورزشکاری است که تا به حال دیدم.
در سال ۲۰۱۶، ریوز در مصاحبه‌ای گفت که پزشکان ۲ بار تشخیص دادند که وی به سندروم آسپرگر متبلا است.
رابین سدرلینگ (۱۱-۲۰۰۱)
بهترین رتبه: تنیسور شماره ۴ جهان
گرند اسلم‌ها: فینال تنیس اوپن فرانسه در سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰؛ ۳ بار حضور در مرحله نیمه‌نهایی دیگر گرنداسلم‌های معتبر
آمار فینال‌های مسابقات: ۱۰ پیروزی و ۱۰ شکست، شامل قهرمانی در مسترز پاریس
دوران حرفه‌ای این بازیکن سوئدی در تابستان سال ۲۰۱۱ و زمانی که او تنها ۲۷ سال سن داشت به دلیل ابتلا به مونونوکلئوزی که او هیچ‌گاه نتوانست پس از آن واقعاً ریکاوری شود به پایان رسید. سدرلینگ به جز چمن در تمامی زمین‌ها عنوان قهرمانی کسب کرد و عدم موفقیت او در چمن نیز به خاطر شانس او بود. سدرلینگ به لطف توانایی و میل به اعمال قدرت می‌توانست در هر زمینی حریفان خود را شکست بدهد. او این مهم را در سال ۲۰۰۹ با بیشترین اعتماد به نفس ثابت کرد و یکی از دو تنیسوری بود که موفق به شکست رافائل نادال در تنیس اوپن فرانسه شدند. سدرلینگ در آن زمان تنیسور شماره ۲۳ جهان بود و به ۳۱ پیروزی متوالی رافائل نادال در تنیس اوپن فرانسه پایان داد و در راند چهارم مقابل این حریف به پیروزی رسید. همانطور که می‌دانید که او نتوانست در این مسابقات قهرمان شود و در فینال به راجر فدرر باخت و سپس در سال ۲۰۱۰ بار دیگر به فینال رسید و این بار رافائل نادال از او انتقام گرفت.
سدرلینگ به واسطه قد و مهارتش قادر بود که با گام‌های اندک بک هند دو دست بزند و زاویه مناسبی را ایجاد کند. سودرلینگ گاهی اوقات دچار کمبود اعتماد به نفس و شور و اشتیاق می‌شد. سودرلینگ یک راز را با خود به همراه دارد. او مردی آرام و درونگرا بود که در بهترین دورانش کمتر مورد توجه قرار گرفت و هرگز بعد از مونونوکلئوز خود نتوانست به مسابقات برگردد. وی در سال ۲۰۱۵ رسماً اعلام بازنشستگی کرد.
