دنیای تنیس در روز یکشنبه در استادیوم O۲ لندن، آینده خود را به چشم دید. در یک فینال جذاب و دیدنی، جمعیت حاضر در استادیوم یکصدا نام تنیسور ۲۱ ساله یونانی، استفانوس سیتسیپاس را فریاد می‌زدند. او در آن شب پس از لیتون هوییت در سال ۲۰۰۱، تبدیل به جوانترین فاتح جام ATP Finals شد.
استفانوس سیتسیپاس
او با مو‌هایی بلند و به هم ریخته و چهره‌ای شبیه با ارول فلین (بازیگر استرالیایی در دوران طلایی هالیوود)، جذاب‌ترین چهره در میان نسل جدید غول‌های تنیس می‌باشد. چهره او بیشتر از اینکه به ورزشکاران شباهت داشته باشد به هنرپیشه‌ها یا بازیگران شباهت دارد و بعید نیست که پیشنهاد بازی در نقش رابین‌هود به او داده شود.
خوشبختانه، این چهره رمانتیک با سبک بازی جذاب و متنوع همراه شده و شباهت بسیار زیادی به سبک راجر فدرر دارد. سیتسیپاس با بک‌هند‌های یک دستی‌اش، مهارت استادانه‌اش در عبور توپ از روی تور و البته آمادگی بدنی خارق‌العاده، این آمادگی را دارد که در ماه ژانویه به عنوان یکی از رقبای جدی در تصاحب عنوان قهرمانی مسابقات اوپن استرالیا پا به میدان بگذارد.
با این حال در بازی نهایی ATP مشخص شد که همین کسی که برای اولین بار قهرمان این رقابت‌ها شده است، به شکلی غیرقابل تصور سلطه سه غول دنیای تنیس در سال ۲۰۱۹ را پایان داده است. رقیب ۲۵ ساله اتریشی سیتسیپاس یعنی دومینیک تیم، قدرت و مهارت فوق‌العاده‌ای در زدن ضربه توپ داشته و در چندین مسابقه نیز این توانایی را به اثبات رسانده بود.
در بازی فینال، تنیس به اصل خود بازگشت. بعد از مسابقه فدرر با جیمز بلیک در سال ۲۰۰۶، این اولین بار بود که دو بک‌هندباز تک دست با هم به رقابت می‌پرداختند.
تجربه این موضوع را به اثبات رسانده است که همیشه «دو دستی» بازی کردن بسیار مطمئن‌تر و قدرتمندتر از «یک‌دستی» بازی کردن است. به همین دلیل است که اکثر مربیان پایه، نوواک جوکوویچ را در مقایسه با فدرر به عنوان الگو به شاگردانشان معرفی می‌کنند. اما ترکیب «تیمسیپاس» باعث شد که این مسابقه به یکی از جذاب‌ترین مسابقات این تورنومنت تبدیل شود.
اما سرانجام، این قدرت و صلابت بیشتر سیتسیپاس بود که توانست او را بر تیم پیروز گرداند. یکی از دلایل اصلی همین پیروزی نیز، تاپ‌اسپین‌های قوی او نسبت به تیم بود. او پیش از آنکه مجبور به تای‌برک شود، بازی را به گونه‌ای ادامه داد تا به مشکل برنخورد.
خوشبختانه، این چهره رمانتیک با سبک بازی جذاب و متنوع همراه شده و شباهت بسیار زیادی به سبک راجر فدرر دارد. سیتسیپاس با بک‌هند‌های یک دستی‌اش، مهارت استادانه‌اش در عبور توپ از روی تور و البته آمادگی بدنی خارق‌العاده، این آمادگی را دارد که در ماه ژانویه به عنوان یکی از رقبای جدی در تصاحب عنوان قهرمانی مسابقات اوپن استرالیا پا به میدان بگذارد.
با این حال در بازی نهایی ATP مشخص شد که همین کسی که برای اولین بار قهرمان این رقابت‌ها شده است، به شکلی غیرقابل تصور سلطه سه غول دنیای تنیس در سال ۲۰۱۹ را پایان داده است. رقیب ۲۵ ساله اتریشی سیتسیپاس یعنی دومینیک تیم، قدرت و مهارت فوق‌العاده‌ای در زدن ضربه توپ داشته و در چندین مسابقه نیز این توانایی را به اثبات رسانده بود.
در بازی فینال، تنیس به اصل خود بازگشت. بعد از مسابقه فدرر با جیمز بلیک در سال ۲۰۰۶، این اولین بار بود که دو بک‌هندباز تک دست با هم به رقابت می‌پرداختند.
تجربه این موضوع را به اثبات رسانده است که همیشه «دو دستی» بازی کردن بسیار مطمئن‌تر و قدرتمندتر از «یک‌دستی» بازی کردن است. به همین دلیل است که اکثر مربیان پایه، نوواک جوکوویچ را در مقایسه با فدرر به عنوان الگو به شاگردانشان معرفی می‌کنند. اما ترکیب «تیمسیپاس» باعث شد که این مسابقه به یکی از جذاب‌ترین مسابقات این تورنومنت تبدیل شود.
اما سرانجام، این قدرت و صلابت بیشتر سیتسیپاس بود که توانست او را بر تیم پیروز گرداند. یکی از دلایل اصلی همین پیروزی نیز، تاپ‌اسپین‌های قوی او نسبت به تیم بود. او پیش از آنکه مجبور به تای‌برک شود، بازی را به گونه‌ای ادامه داد تا به مشکل برنخورد.
اما تیم نیز یک مشکل داشت. او باید جاه‌طلبانه‌تر بازی می‌کرد تا بتواند رقیبش را زمین‌گیر کند، چون در رالی‌های طولانی‌مدت او نسبت به سیتسیپاس کم می‌آورد. اما در نهایت، دو تا از فورهند‌های سریع او به هدر رفتند و سیتسیپاس توانست با نتیجه ۷-۶، ۶-۲ و ۶-۷ قهرمان این بازی شود.
تیم پس از بازی گفت: «ما فینالی باورنکردنی را بازی کردیم. ما بیرحمانه‌ترین بازی تنیسی که از دستمان بر می‌آمد را به نمایش گذاشتیم و بسیار نزدیک به هم حرکت کردیم. هر دوی ما ۱۰۰ درصد توانمان را صرف این بازی کردیم. استفانوس، تو واقعا لیاقت این برد را داری و واقعا بازیکن خوبی هستی. امیدوارم در آینده فینال‌های بزرگی را با هم تجربه کنیم».
این اولین بار است که دو جوان تازه‌نفس فینال ATP را برگزار می‌کنند. آخرین بار فدرر در سال ۲۰۰۴ توانست هیوییت را برده و یک دهه طلایی را آغاز کند. پس دور از تعجب نیست که سیتسیپاس بتواند سوپراستار بعدی دنیای تنیس باشد.
اما در عین حال باید در این مورد دقت کنیم. زمانی که گریگور دمیتروف در سال ۲۰۱۷ توانست قهرمان فینال ATP شود، بسیاری از ما پیش‌بینی‌های زیادی را نسبت به او انجام دادیم. سال پیش نیز همین اشتباه را در مورد الکساندر زورف مرتکب شدیم. در هر دو مورد، آن‌ها فصل بسیار بدی را دنبال کردند درحالیکه همه فکر می‌کردند آن‌ها بتوانند در مقابل بزرگان به خوبی ظاهر شوند.
در مورد سیتسیپاس ، این طور به نظر می‌رسد که مصدومیت او بتواند جلوی پیشرفت چشمگیرش را بگیرد. یکی از بارزترین توانایی‌های او، تمرکز بی‌نظیرش در بازی‌های حساس و مهم است. در مسابقه نیمه نهایی، که توانست بر استادش راجر فدرر غلبه کند، ۱۱ تا از ۱۲ بریک پوینت را دفع کرد.
سیتسیپاس در سخنانی پس از قهرمانی، این بازی بی‌نظیر را به تیم تبریک گفت و او را الهام‌بخش نامید و به نکته اشاره کرد که «این هفته، هفته بسیار پر تب و تابی بود. رسیدن به این مقام واقعا هیجان‌انگیز است. این تورنومنت نیز بینهایت باورنکردنی بود. شما (طرفداران) باعث شدید که این بازی بسیار احساسی شود. من تابحال در زمین بازی، تا این حد تشویق نشده بودم. هرگز، هرگز، صادقانه می‌گویم، من همه این‌ها را مدیون شما هستم. جو بازی باورنکردنی بود».
افسوسی که به حال این دو مبارز می‌توان خورد این است که هیچکدام از تیم‌های یونان و اتریش در فینال جام دیویس شرکت نمی‌کنند. هر دوی آن‌ها حالا می‌توانند بگویند که فصلشان تمام شده است و برای شرکت در جام ATP در سوم ژانویه در استرالیا بار دیگر شرکت کنند. این حضور سریعی است، اما نه به کوتاهی حضور دوباره جوکوویچ و رافائل نادال.
