همان طور که ویمبلدون برای دو هفته آینده قرار است زندگی بسیاری دوست داران تنیس را محول کند، در این مطلب در خصوص تحولی که جان مک انرو و چند نفر دیگر از طبقه کارگر در ویمبلدون ایجاد کرده و آن را برای عموم قابل دسترس کردند، صحبت خواهیم کرد. ادامه مطلب را با ما همراه باشید.
چگونه جان مک انرو ویمبلدون را متحول کرد
ویبلدون طی سال های گذشته مسیر طولانی را سپری کرده است. با اینکه ورزش تنیس ورزشی برای قشر متوسط محسوب می شود و برای مشاهده مسابقات آن در مقایسه با فوتبال باید از سطح درآمد بالاتری برخوردار باشید اما زمانی این فاصله بسیار بیشتر از دوران امروزی بود.
دورانی بود که تنیس یک ورزش محافظه کارانه با بافت جمعیت تماشاچیان متفاوت از امروز بود. تنها افرادی عبوس، بانوان با دامن های پرچین و آقایان با کلاه های باهاما از طبقه متوسط به بالا به دیدن مسابقات تنیس می رفتند. هنگام پایان مسابقه جلوی درب ورزشگاه مثل این بود که عده ای از کلیسا خارج می شود و جو بسیار متفاوتی نسبت به امروز در آن حاکم بود.
طی دهه 80 میلادی که جان مک انرو پا به عرصه تنیس گذاشت و شروع به فریاد کشیدن بر سر داور کرد و راکت خود را به اطراف پرت می کرد، طرفداران خاص این ورزش آن‌چنان خوشحال و راضی به نظر نمی رسیدند. تفکرات مک انرو بسیار عامیانه بود. شخصیتی متفاوت که با خوی عامیانه آمریکایی مسابقات تنیس را تحت تأثیر خود قرار داد.
همین مسئله باعث شد که قشر متوسط جامعه و طبقه کارگر نسبت به دنیای تنیس غریبی کمتری داشته باشند. مک انرو موسیقی راک اند رول را دنبال می کرد، هدبند به سر می بست و انگار در حال برگزاری تور با مسعود نامجو و رفقا است. مهم‌تر از همه یک نابغه تنیس بود.
او توانست در سال 1981 قهرمان شده و این قهرمانی را در سال های 1983 و 1984 تکرار کند. مک انرو در دوران اوج خود به سر می برد. دو نفر از دوستان او به نام‌های لَش و نات تصمیم گرفتند که پاسپورت خود را گرفته، منطقه تیساید را رها کرده و برای دیدن مسابقه مک انرو به لندن سفر کنند.
آن دو با هر دردسری که شده بلیت خود را تهیه کرده و برای دیدن نیمه نهایی آن سال بین مک انرو و پَت کَش (تصویر بالا) راهی لندن شدند. پت کش نیز شخصیت مشابهی با مک انرو داشت. از نواختن گیتار و راک اند رول لذت می برد و هدبند به سر می بست. با این تفاوت که او اهل استرالیا بود.
سبک جان مک انرو و پت کش هنگام مسابقه حول فریاد کشیدن و فحش دادن و راکت پرت کردن می چرخید. به همین دلیل مسابقه آن‌ها چیزی نبود که افراد قشر متوسط به بالا به آن صورت خواهان دیدن آن باشند. البته سبک و شخصیت آن‌ها آن‌چنان هم متفاوت نبود و اطلاع داشتند که باید در زمین بازی برخی اصول را رعایت کنند. به همین دلیل در بسیاری زمینه ها به صورت عادی و حرفه ای رفتار می کردند. با این وجود گاهی اوقات کنترل از دست آن‌ها خارج می شد و همه چیز رنگ و بوی متفاوتی به خود می گرفت.
یک نوشیدنی خاص در آن زمان به نام پیمز بسیار محبوب بود. مک انرو نیز علاقه خاصی به این نوشیدنی داشت. بدون شک قبل از مسابقه نمی توان نوشیدنی های الکلی مصرف کرد.
متأسفانه طی دهه 80 میلادی در آمریکا و انگلستان افراد جوان به نوشیدن الکل در کوچه و خیابان عادت داشتند. دوستان مک انرو نیز که از تیساید به لندن رسیده بودند، مقداری الکل را در یک بطری پیمز و لیموناد مخلوط کرده بودند و در جایگاه خود نشسته بودند.
هنگامی که در میان جمعیت به دنبال صندلی های خود می گشتند، الکل اثر کرده و شخصیت آن‌ها متحول می شود. به گفته یکی از آن‌ها که داستان را تعریف می کند، آن دو کنار خانمی که شبیه جویس گرنفل بود، نشسته بودند. پَت تعریف می کند که ما با او مؤدب بودیم و ایشان را خانم صدا می کردیم اما این خانم و اطرافیان دیگر با ما مهربان نبودند. در حقیقت به نظر می رسید که ترسیده باشند و حق هم داشتند. دو کله خراب با بطری های حاوی الکل و جریان خون آغشته به الکل کنار آن‌ها نشسته بودند.
مک انرو در حال نابود کردن پت کش بود و دو ست نخستین را با نتایج 6 – 3 و 7 – 6 به پایان رساند. در ست سوم که بحثی میان مک انرو و داور صورت گرفت، نات (دوست مک انرو در میان تماشاچیان) با صدای بلند فریاد می زند که «مک انرو باید دهن فلان فلان شده را سرویس کند.» داور نیز که آن دو او را «مردیکه با لباس مضخرف» صدا می کردند، به آن‌ها هشدار می دهد. موقعیت آن‌ها نیز در میان جمعیت به شکلی بود که حراست نمی توانست به آن‌ها دسترسی داشته باشد.
به گفته آن‌ها در همان اوقات بود که از هوش رفتند و دو بازی آخر را ندیدند. مسئولین ما را تا دم در بدرقه کردند و ضمن خوش آمد گویی از ما خواستند که گورمان را گم کرده و هیچ‌گاه برنگردیم.
روز بسیار خاطره انگیزی برای ما بود و هیچ‌گاه فراموش نخواهد شد. بدون شک جمعیت نیز از این مسابقه لذت بردند. البته مطمئن نیستم که کسی ماجرای ما را به یاد داشته باشد اما بدون شک هیچ کس در این شهر مسابقه مک انرو و پت کش را از یاد نخواهد برد.
