تنیس روی چمن ، ورزشی محبوب و پر در آمد

 

تنیس که در آغاز تنیس روی چمن نام گذاری شده بود، بازی ای است که در آن دو بازیکن (سینگل) یا دو جفت بازیکن (دوبل) با استفاده از راکت های محکم و سخت به توپی با ابعاد و وزن مشخص ضربه می زنند و آن را در یک زمین مستطیل شکل از روی تور عبور می دهند. امتیاز به بازیکن یا تیمی تعلق می گیرد که حریفشان در بازگرداندن توپ در فواصل مشخص شده زمین شکست بخورد. تنیس طبق قوانین وضع شده توسط فدراسیون بین المللی تنیس، اداره می شود.

تنیس در آغاز با اسم تنیس روی چمن شناخته می شد که البته در انگلستان هنوز هم به صورت رسمی به همین اسم شناخته می شود چرا که در عصر ویکتوریا توسط آقایان و خانم ها بر روی زمین های چمنی بازی می شد. در حال حاضر این بازی بر روی سطوح مختلفی انجام می شود. ریشه این بازی به یک بازی توپ با دست فرانسوی در قرون 12 و 13 به نام jeu de paume  یا بازی کف دست بر میگردد که از آن یک بازی توپ و راکت درون محیطی پیچیده به وجود آمده است، تنیس اصلی! این بازی تاریخی همچنان به صورت محدود انجام می شود و در انگلستان به آن تنیس اصلی، در آمریکا تنیس سالنی و در استرالیا تنیس سلطنتی می گویند.

تنیس مدرن امروزه در باشگاه ها و زمین های عمومی بسیاری توسط میلیون ها نفر بازی می شود. دوران رشد سریع و چشمگیر آن به عنوان ورزشی که در آن شرکت کنید یا تماشاگر آن باشید از اوخر دهه 1960، زمانی که مسابقات قهرمانی بزرگ برای آماتور ها نیز در کنار حرفه ای ها در دسترس قرار گرفت شروع و تا دهه 1970 که برنامه های تلویزیونی در مورد توسعه مسابقات حرفه ای و در کنار آن ها ظهور بازیکنان و رقبای بی نظیر علاقه به این بازی را بیشتر از قبل کرد، ادامه یافت. نوآوری های بزرگی که در وسایل و سبک های مربوطه اتفاق افتاد نیز رونق این ورزش را پرورش و توسعه داد. اضافه شدن رنگ و سبک به پوشش های تنیس ( زمانی تنها محدود به سفید بود) یک زیرمجموعه کاملا جدید از لباس های تفریحی را به وجود آورد. توپ های تنیس که قبلا سفید بودند، امروزه در رنگ های مختلفی در دسترس هستند که رنگ زرد در این میان محبوبیت بالایی بدست آورده است. قاب های راکت که در اندازه و شمایل استاندارد و در آغاز از چوب های روکش دار تولید می شدند، ناگهان در سایز ها، شکل و شمایل و جنس های بسیار متفاوتی تولید شدند که مهمترین نقطه عطف آن معرفی قاب های فلزی در سال 1967 و راکت هایی با بدنه بزرگتر در سال 1976 بودند.

در حالی که عملا بازیکنان با هر سطح از توانایی می توانند از تنیس روی چمن لذت ببرند، ورود به مسابقات قهرمانی نیازمند گذراندن تست ضربه زدن و استقامت که دارای تنوع سبک و استراتژیک هستند می باشد. تنیس روی چمن از یک بازی خانوادگی در مهمانی ها که خانم ها با لباس های نهنگی و ساق دست های قرمز و آقایان با لباس های ورزشی سفید بلند در آن شرکت می کردند، به یک مسابقه شطرنج فیزیکی که در آن بازیکنان باید حمله و دفاع کنند تبدیل شده است که زوایا و نقاط ضعف فنی را با استفاده از ضربه ها با سرعت و چرخش متفاوت آشکار می کند. این مسابقات میلیون ها دلار پول را به صورت سالانه به برنده ها جایزه می دهد.

تاریخچه

ریشه تنیس روی چمن و سال های اولیه آن

بحث های زیادی در مورد ابداع تنیس مدرن وجود دارد اما سده رسمی و شناخته شده این ورزش در سال 1973 جشن گرفته شد که معرفی آن توسط والتر کلوپتون وینگفیلد بزرگ در سال 1873 انجام شد. او در آن سال اولین کتاب قوانین تنیس را منتشر کرد و امتیاز آن را در سال 1874 از آن خود کرد، هرچند که تاریخ دانان به این نتیجه رسیده اند که بازی های مشابهی در زمان قبل تر هم انجام می شده است و اینکه اولین کلوپ تنیس در سال 1872 در لمینگتون توسط هری جم انگلیسی و شرکای او افتتاح شده است. زمین وینگفیلد به شکل ساعت شنی بود و احتمالا با توجه به زمین بدمینتون طراحی شده بود. شکل ساعت شنی که توسط وینگفیلد در کتابش (Sphairistiké یا تنیس روی چمن) شرح داده شده بود احتمالا به خاطر به دست آوردن امتیاز بوده چرا که بدین شکل آن را از زمین های مستطیلی معمولی جدا می کرد. در آن زمان کلوپ کریک مریلبون (MCC)  هیئت حاکمه تنیس اصلی بود که قوانین آن را به تازگی تدوین کرده بودند. بعد از اینکه J.M. Heathcote، یک بازیکن خارق العاده تنیس اصلی، یک توپ تنیس پلاستیکی با پوشش پارچه سفید را اختراع کرد، MCC در سال 1875 مجموعه قوانین استانداردی برای تنیس وضع کرد.

در همین حین این بازی در دهه 1870 به آمریکا نیز راه یافت. مری اوتربریدج اهل نیویورک با آوردن یک مجموعه راکت و توپ برای برادرش، یکی از مدیران کلوپ بیسبال و کریکت استیتن آیلند نام خود را بر سر زبان ها انداخت. اما تحقیقات نشان می دهد که ویلیام اپلتون از ناهانت، ماساچوست می تواند اولین نفری باشد که صاحب یک مجموعه زمین تنیس بوده است و دوستان او جیمز دوایت و فرد سیرز باعث محبوبیت این ورزش شدند.

یکی از مهمترین نقاط عطف تاریخ تنیس تصمیم کلوپ کریکت All England  در مورد اختصاص یک زمین چمن خود به ورزش تنیس بود که خیلی زود شهرت بسیاری کسب کرد تا جایی که نام باشگاه به All England Croquet and Lawn Tennis Club تغییر پیدا کرد. در سال 1877 باشگاه تصمیم به برگزاری مسابقات قهرمانی تنیس گرفت و یک کمیته فرعی سه نفره نیز تشکیل شد. این کمیته یک زمین با طول 78 پا( 23.8 متر) و عرض 27 پا (8.2 متر) را تعیین کرد. آن ها سیستم امتیاز دهی تنیس اصلی را اتخاذ کردند-15،30،40،گیم- و به زننده سرویس نیز یک بار شانس خطا دادند (زننده سرویس دو بار شانس برای زدن یک سرویس درست داشت). این تصمیمات عمده بخشی از قوانین مدرن را نیز تشکیل می دهند. 22 نفر شرکت کننده پذیرفته شدند و اولین برنده مسابقات قهرمانی ویمبلدون آقای اسپنسر کور بود. در سال 1878مسابقات قهرمانی اسکاتلند و به دنبال آن در 1879 مسابقات قهرمانی ایرلند برگزار شد.

تا سال 1880 تغییرات زیادی در برخی قوانین دیگر اعمال شد ( مثل قوانین مربوط به ارتفاع تور). پس از آن کلوپAll England و MCC قوانین تدوین شده ای که به قوانین امروزی بسیار نزدیک بودند را منتشر کردند. کلوپAll England  در آن زمان به قدرت غالب تصمیم گیری ها تبدیل شد و این در حالی بود که اتحادیه تنیس روی چمن بریتانیا تا سال 1888 تشکیل نشده بود. در 1880 اولین مسابقات قهرمانی آمریکا در کلوپ بیسبال و کریکت استیتن ایلند برگزار شد. برنده یک مرد انگلیسی به نام وود هاس بود. محبوبیت این بازی در ایالات متحده و شبهات فراوان در مورد قوانین آن منجر به شکل گیری اتحادیه تنیس ملی آمریکا در سال 1881 شد که بعدا به اتحادیه تنیس روی چمن آمریکا تغییر نام داد و در سال 1975 به اتحادیه تنیس آمریکا تغییر یافت (USTA). اولین مسابقه قهرمانی رسمی امریکا در زیر سایه قوانین انگلیسی در 1881 و در جزیره رود، نیوپورت، کازینو نیوپورت انجام شد. برنده، ریچارد سیرز، برای هفت سال پیاپی قهرمان مسابقات آمریکا شد.

ورزش تنیس تا سال 1880 جایگاه خود را در استرالیا استحکام بخشید و اولین مسابقات قهرمانی استرالیا در سال 1905 به وقوع پیوست. اولین مسابقات قهرمانی نیوزیلند در سال 1886 انجام شد. در سال 1904 اتحادیه تنیس روی چمن استرالیاسیا ( بعدا به استرالیا تغییر یافت) تشکیل شد.

اولین  مسابقات قهرمانی فرانسه در سال 1891 و در Stade Français برگزار شد اما مسابقات بین باشگاهی بود که تا 1925 به طور جدی به مسابقات بین المللی تبدیل نشد. فدراسیون تنیس روی چمن فرانسه در سال 1920 تاسیس شد. دیگر مسابقات قهرمانی ملی در کانادا (1890)، آفریقای جنوبی (1891)، اسپانیا (1910)، دانمارک (1921)، مصر (1925)، ایتالیا (1930) و سوئد (1936) افتتاح شد. در 1884 مسابقات قهرمانی زنان در ویمبلدون برگزار شد و مسابقات ملی قهرمانی زنان در آمریکا از سال 1887 شروع به کار کرد.

بازیکنان برجسته تنیس روی چمن

تنیس در دهه 1880 توسط برادران دو قلوی شگفت انگیز، ویلیام و ارنست رنشاو احاطه شده بود. ویلیام هفت بار موفق به کسب مقام قهرمانی مسابقات سینگل ویمبلدون شد که در سه مورد در مسابقه نهایی برادر خود را شکست داد. ارنست یک بار قهرمان شد و در رقابت های مشترک آن ها موفق شدند هفت بار مسابقات تیمی را که اولین بار در سال 1879 در آکسفورد برگزار شده بود ببرند.

در دهه 1890 علاقه عمومی به این ورزش افول کرد. مسابقات قهرمانی ویمبلدون در سال های 1894 و 1895 با زیان مالی روبرو شد. کمیته کلوپ All England دوباره به سمت کریکت برگشت تا سرمایه ضعیف شده خود را احیا کند. اما محبوبیت ویمبلدون و ورزش تنیس توسط دو برادر دیگر، رجینالد و لوری دوهرتی، دوباره احیا شد. رجینالد مسابقات سینگل ویمبلدون را از 1897 تا 1900 برد. لوری این مسابقات را از سال 1902 تا 1906 برد، در سال 1903 قهرمان مسابقات آمریکا شد و در بازی های المپیک 1900 نیز یک مدال طلا برد.

اویل قرن 20

اولین رقابت های تیمی بین المللی جام دیویس بود که به طور رسمی جام بین المللی تنیس روی چمن نامیده شد و توسط قهرمان مسابقات تیمی آمریکا، دوایت دیویس در سال 1900 ابدا شد. در سال اول تنها بریتانیا کبیر وارد این رقابت ها شد که توسط ایالات متحده شکست خورد در حالی که خود دیویس در تیم پیروز بازی می کرد. در 1901 هیچ رقابتی برگزار نشد اما در 1902 یک تیم قوی بریتانیایی که برادران دوهرتی را در خود جای داده بود به آمریکا رفت. ایالات متحده جام را برای خود حفظ کرد اما در سال بعد برادران دوهرتی به کمک بریتانیا آمدند تا فاتح آن رقابت ها شوند و سه سال بعد نیز از عنوان خود محافظت کردند.

حکومت دوهرتی ها در سال 1906 به اتمام رسید اما تنیس روی چمن در آن زمان کاملا اثبات شده بود. ستاره بعدی نورمن بروکس، اولین قهرمان در لیست پر ازدحام استرالیا و اولین چپ دستی که به قهرمانی رسید بود. او جایزه ویمبلدون را در سال 1907 و در حضور بعدی خودش در 1914 برد. او و هم تیمی اش تونی ویلدینگ از نیوزیلند، جام دیویس را در سال 1907 از بریتانیای کبیر ربودند و تا سال 1911 از آن محافظت کردند که این مسئله باعث علاقه عمومی به استرالیا و نیوزیلند را افزایش داد.

از قهرمانان زن اوایل دهه 1900 می توان به دوروثا داگلاس اشاره کرد که از سال 1903 به بعد 7 بار فاتح ویمبلدون شد. با این حال داگلاس در سال 1905 حریف اصلی خود می سوتان را ملاقات کرد که در سال 1907 هم او را شکست داد. خلا ایجاد شده به وسیله جنگ جهانی اول در 1914 بازی های تنیس در انگلستان و اروپا را متوقف کرد اما به استثنا سال 1917 که مسابقات میهنی برگزار شد، مسابقات قهرمانی آمریکا به کار خود ادامه داد.

قهرمانان بلا منازع سال های اولیه پسا جنگ بیل تیلدن از ایالات متحده و سوزان لنگلن از فرانسه بودند. تیلدن قهرمان آمریکا در 1920 تا 1925 و همچنین سال 1929، عنوان قهرمانی ویمبلدون را در 1920، 1921 و 1930 از آن خود کرد. وی در همین مدت زمان 15 جام دیویس را نیز در مسابقات سینگل به دست آورد. سوزان لنگلن حکومت قاطعانه ای بر بازی های زنان از 1919 تا 1925 داشت که اگر به خاطر جنگ نبود می توانست فعالیت بین المللی خود را زودتر نیز آغاز کند. او قهرمانی ویمبلدون را در اولین تلاش خود در سال 1919، از 1920 تا 1923 و همچنین در سال 1925 بدست آوردو این در حالی بود که در 1924 به خاطر کسالت در رقابت ها حاضر نشد. او با تمرین کردن با مردان توانست یک بازی قدرتمند و البته دقیق را از خود به نمایش بگذارد و برای این کار نیاز به ازادی بیشتری نسبت به سبک محدود زنان آن زمان داشت. اولین حضور او در ویمبلدون با لباس تا ساق پا و آستین کوتاه بدون ساق دست یا کمربند حساسیت ها را بالا برد.

فرانسه نیز در تنیس مردان با چهار تفنگداران شگفت انگیز خود، ژان بروترا، هنری کوشت، رن لاکوست و جیکس براگنون قدرت نمایی کرد. آن ها توانستند از 1924 تا 1929 مسابقات سینگل ویمبلدون را به صورت انحصاری برا خود در بیاورند و در کنار آن ده بار مسابقات قهرمانی فرانسه و سه بار مسابقات قهرمانی آمریکا را در قسمت سینگل به دست بیاورند و همچنین پنج ویمبلدون و ده قهرمانی فرانسه را نیز در قسمت تیمی کسب کردند. آنها جام دیویس را در 1927 از آمریکا ربودند و تا 1933 آن را برای خود نگه داشتند.

یک ستاره زن آمریکایی دیگر، هلن ویلس یکی از هفت عنوان خود را در قسمت سینگل آمریکا در 1923 برد. او در سال های 1927 تا 1938 موفق به کسب هشت عنوان قهرمانی مسابقات ویمبلدون شد و در فاصله بین سال های 1928 تا 1932 نیز به چهار قهرمانی مسابقات فرانسه در قسمت سینگل دست یافت. (ویلس همچنین یک مقاله در مورد تنیس روی چمن برای چاپ چهاردهم در 1929 نوشت). او تنها یک بار در دوارن بازیگری اش در مقابل لنگلن در کانس و در مسابقات French Riviera قرار گرفت که در دو ست متوالی بازنده شد. آن ملاقات تاریخی بین ویلس با آن چهره خشک و بی حالت که در چشمان سفیدش نهفته شده بود و لنگلن آتشین در لباس جسورانه و روبان ابریشمی اش، یک نقطه تاریخی در ورزش جهان به شمار می آید. با این حال حریف قدرتمند ویلس یک آمریکایی دیگر به نام هلن جاکوبس بود که در غیاب ویلس در 1936 قهرمان ویمبلدون و از سال 1932 تا 1935 قهرمان آمریکا شده بود.

فرد پری انگلیسی سه سال متوالی موفق به کسب عنوان قهرمانی ویمبلدون(1934-36)، قهرمانی آمریکا در 1933، 1934 و 1936، قهرمانی استرالیا در 1934 و قهرمانی فرانسه در 1935 شد. از ایلات متحده قهرمانانی همچون سیدنی وود، الس ورث واینس و دون بودج ظهور کردند که بودج در سال 1938 توانست اولین نفری باشد که تمامی چهار عنوان اصلی، استرالیا، فرانسه، ویمبلدون و آمریکا را در یک فصل از آن خود کند که بعدها این شاهکار را گرند اسلم نامیدند.  آلیس ماربل، سریع ترین بازیکنی که مسابقات  زنان تا آن زمان به خود دیده بود، مسابقات سینگل آمریکا را در 1936 و از 1938 تا 1940 برد و در 1939 موفق شد مسابقات سینگل، دوبل، و میکس دوبل را در ویمبلدون از آن خود کند، سه گانه ای که قبلا تنها توسط لنگلن و بودج فتح شده بود.

دوره پسا جنگ

پیشرفت این ورزش با شروع جنگ جهانی دوم متوقف شد اما مسابقات تنیس بین المللی در سال 1946 با احاطه کامل بازیکنان آمریکایی به رهبری جک کرامر، قهرمان 47-1946 امریکا و قهرمان سال 1947 ویمبلدون قبل از شروع دوره حرفه ای اش، ادامه یافت. افرادی چون پانچو گونزالز، باب فالکنبورگ، فردریک اسشرودر، ادوارد پتی و دیک ساویت راه او را ادامه دادند. زنان آمریکایی تمامی ویمبلدون ها و مسابقات سینگل آمریکا را از سال 1946 تا 1958 از آن خود کردند که زنجیره این قهرمانان شامل لوئیز برو، مارگارت آزبورن، دوریس هارت، مائورین کانلی، شیرلی فرای و آلسیا جیبسون، اولین قهرمان زن سیاه پوست، می شد. کانلی که به اسم مستعار “کوتاه مو” نیز شناخته می شد سه ویمبلدون و سه مسابقات قهرمانی آمریکا را که در بین سالهای 1951 و 1954 شرکت کرد از آن خود کرد و در سال 1953 تبدیل به اولین زنی شد که موفق به کسب گرند اسلم شد.

استرالیا حکم ران تنیس مردان با 15 قهرمانی از 18 جام دیویس در دهه های 1950 و 1960 بود. در میان قهرمان های ویمبلدون و بخش سینگل که برای هری هوپمن کاپیتان استرالیایی بازی می کردند، نام هایی چون فرانک سجمن، لیو هواد، کن رزوال، مال اندرسون، اشلی کوپر، نیل فریزر، رود لاور، فرد استول، روی امرسون و جان نیوکامب به چشم می خورد.

افق های در حال گسترش این بازی در قهرمانی ویمبلدون بازیکنانی چون یاروسلاو درابنی اهل چک در سال 1954 و الکس المدو اهل پرو در سال 1959، قهرمانی رافائل اوسنا مکزیکی در مسابقات آمریکا در 1963، قهرمانی مانوئل سانتانا از اسپانیا در مسابقات آمریکا سال 1965 و ویمبلدون سال 1966 و همچنین چهار بار قهرمانی مسابقات آمریکا و 3 بار قهرمانی ویمبلدون در سال های بین 1959 و 1966 توسط ماریا بونو برزیلی نمود عینی پیدا کرده بود.

مارگارت اسمیت کورت استرالیایی دومین زنی بود که در سال 1970 فاتح گرند اسلم شد و همچنین در بین سال های 1960 تا 1975 رکورد جاودانه 65 قهرمانی در بخش های سینگل، دوبل و میکس دوبل را در چهار دوره مسابقات قهرمانی اصلی بدست آورد که شامل سه ویمبلدون، شش قهرمانی آمریکا، پنج قهرمانی فرانسه و یازده قهرمانی استرالیا در بخش سینگل می شد. بیلی جین مافیت کینگ رکورد قهرمانی های ویمبلدون را با شش قهرمانی در بخش سینگل، ده قهرمانی در بخش دوبل و چهار قهرمانی در بخش تیم در بین سال های 1961 و 1979  از آن خود کرد.

تنیس حرفه ای و آزاد

با رشد محبوبیت تنیس، نیاز حرفه ای ها به مربی گری و سازماندهی شدن احساس می شد اما بر خلاق تنیس اصلی هیچ مسابقه ای نبود که در آن حرفه ای ها به رقابت با یکدیگر بپردازند. اما بالاخره در سال 1926 و با پیشنهاد پنجاه هزار دلاری چارلز پایل، یک پروموتر ورزشی در آمریکا، به سوزان لنگلن برای حضور در تور حرفه ای آمریکا و بازی با مری براون، قهرمان سینگل مسابقات آمریکا از 1912 تا 1914 تغییر شگرفی در ورزش تنیس به وجود آمد. او همچنین با چهار بازیکن مرد قرارداد امضا کرد. این تور که در زمین های اصلی برگزار می شد جمعیت زیادی را به این ورزشگاه ها کشاند و در نهایت یک موفقیت مالی بزرگ به همراه داشت. در چهل سال بعد، تنیس حرفه ای متشکل از تورهای محلی بود که در آن قهرمان های با سابقه در مقابل قهرمان های جدید و آماتور قرار می گرفتند.

در اوایل دهه 1930، بسیاری از قهرمان های آماتور تبدیل به حرفه ای های تورهای محلی شدند. بعد از جنگ جهانی دوم، جک کرامر قهرمان تنیس حرفه ای شد و در اوایل دهه 1950 جایزه تور حرفه ای ها را از آن خود کرد. او به رده های آماتور شامل ستارگانی چون فرانک سجمن، تونی ترابرت، لیو هواد و کن روزوال یورش می برد. آن ها از تک مسابقه ها پول خوبی بدست می آوردند اما مسابقات آن ها عملا گزارش نمی شد. با وجود اینکه دوره مسابقات سنتی به وضوح آماتور گونه بود، بازیکنان برتر ضمانت های مالی قابل توجهی علاوه بر هزینه های جاری دریافت می کردند. بیش از چهار دهه بحث در مورد داشتن مسابقات آزاد بین آماتور ها و حرفه ای ها به منظور پایان ظاهر سازی آماتور ها به جای حرفه ای ها انجام شد اما تمام پیشنهاد ها توسط عناصر محافظه کار درون فدراسیون بین المللی تنیس روی چمن رد شد. اما در 1967 دو گروه از حرفه ای ها شکل گرفتند: لیگ تنیس ملی که توسط کاپیتان اسبق تیم دیویس کاپ آمریکا، جورج مک کال، اداره می شد و تنیس قهرمانی جهان که توسط پروموتر نیو اورلئانز، دیو دیکسون پایه ریزی شده و دالاس اویل سرمایه دار فوتبالی لامار هانت به عنوان سرمایه گذاران آن شروع به فعالیت کردند. در این میان، آن ها با تعداد قابل توجهی از بازیکنان شاخص جهان، حرفه ای ها و آماتور ها قرارداد امضا کردند.

در 1967 یک طرح پیشنهادی انگلیسی برای تعداد محدودی مسابقات آزاد رای کافی را در فدراسیون بین المللی کسب نکرد اما اتحادیه تنیس روی چمن بریتانیا این حکم را نپذیرفت. در دسامبر 1967، با وجود تهدید به حذف از سوی فدراسیون بین المللی تنیس، اتحادیه تنیس روی چمن بریتانیا حکم به لغو تمایز بین آماتور ها و حرفه ای در مسابقات خود دادند. این حرکت انقلابی، فدراسیون بین المللی را وادار به تشکیل جلسه اضطراری کرد که در آن 12 مسابقه آزاد تایید شدند. عصر حرفه ای گری در تنیس در 1968 غروب کرد.

دوره مسابقات آزاد

اولین دوره مسابقات آزاد هارد کورت بریتانیا در برنموث در آوریل 1968 برگزار شد که قهرمانان آن کن رزوال و ویرجینیا وید بودند. اولین ویمبلدون آزاد یک رویداد شاد بود که در آن بسیاری از قهرمانان گذشته که با پای گذاشتن در عرصه حرفه ای ها عضویت خود را در جام All England از دست داده بودند می توانستند برگردند. جایزه کلی 26150 پوند( 62760 دلار) بود که از این مقدار 2000 پوند آن به رود لاور قهرمان سینگل مردان و 750 پوند به بیلی جین کینگ قهرمان سینگل زنان رسید. عناوین قهرمانی بخش سینگل در مسابقات تنیس آزاد امریکا با جایزه کل 100000 دلار به آرتور اش، اولین قهرمان ورزشی سیاه پوست و وید رسید. در طی دو دهه مسابقات قهرمانی بزرگ جایزه های چندین میلیون دلاری داشتند و بازیکنان برتر می توانستند بیشتر از یک میلیون دلار در یک سال و تنها با شرکت در مسابقات کسب کنند. لاور اولین بازیکنی بود که توانست برای بار دوم تمامی عناوین اصلی را از آن خود کند.

سال های انتقال از نیمه آماتور بودن به حرفه ای کامل در تنیس مملو از تنش ها و دادخواست های سیاسی برای کنترل ورزشی با پول بسیار زیاد شده بود. مردان و زنان هر کدام صنف های خود را تشکیل دادند، اتحادیه تنیس حرفه ای مردان و اتحادیه تنیس زنان که در 1986 به اتحادیه بین المللی تنیس زنان تغییر یافت. اتحادیه های قبل اعتبار خود را از دست داند اما اتحادیه تنیس مردان قدرت سیاسی خود را با تحریم ویمبلدون در 1973 توسط اکثریت اعضای خود به خاطر اختلاف نظر در مورد به رسمیت شناختن نیکی پیلیک یوگوسلاوی نشان داد. زن ها از سال 1971 یک تور حرفه ای مجزا و به استثنا قهرمانی بزرگ داشتند.

اولین فصل های تنیس آزاد توسط بازیکنانی که محصول سیستم قبلی بودند حکمرانی می شد و بازتابی از استاندارد های رفتاری همان سیستم بود. این افراد شامل رزوال کلاسیک، جان نیوکامب استرالیایی و استان امیث و آرتور آش امریکایی می شدند.

با رشد قابل ملاحظه نیروی تلویزیون در ورزش تنیس در آمریکا و حتی جهان، نژاد جدیدی از بازیکنان آتشین، نا امید کننده، از خود راضی و زود جوش به وجود آمدند. لی ناستا، یک رومانیایی چالاک، خوش چهره و تیره که به خاطر نوسانات اخلاقی اش مشهور بود در این دسته قرار داشت. در حالی که فاتح مسابقات آزاد آمریکا در 1972، آزاد فرانسه در 1973 و چهار عنوان بزرگ دیگر بود، با نطق ها عجیب و اوقات تلخی های گاه و بی گاهش تضاد و هرج و مرج را به زمین بازی می کشاند. به احتمال زیاد او تاثیر به سزایی بر جیمی کانرز، یک آمریکایی سرگردان که خلق و خوی ستیزه جویانه در کنار ظاهر پر زرق و برقش همه تماشاگران چه آن هایی که او را دوست داشتند چه آن هایی که از او متنفر بودند را درگیر می کرد، داشته است. در 1974 کانرز موفق شد ویمبلدون، تنیس آزاد استرالیا و مسابقات آزاد آمریکا را ببرد. در یک دوره به شدت رقابتی که دوران بازیگری کوتاه مدتی را به وجود می آورد، کانرز از صدر نشینی طولانی مدت و عجیبی لذت برد. او یک بار دیگر در 1982 قهرمان ویمبلدون، چهار بار قهرمان تنیس آزاد آمریکا و همچنین قهرمان مسابقات جهانی تنیس در سال های 1977 و 1980 شد.

به دنبال کانرز خشمگین به عنوان بازیکن ثابت، جورن بورخ نسبتا خون سرد بود که توانست سوئد را به اولین مقام خود در جام دیویس در 1975 برساند. وی که در زمین های خاکی آهسته عملا شکست ناپذیر بود، در بین سال های 1974 تا 1981 شش بار تنیس آزاد فرانسه را برد و به طور قابل ملاحظه ای سبک بازی خود را با اضافه کردن سرویس های سنگین و ضربات چرخشی و موج دار به زمین های چمن سرعتی تطبیق داد تا بتواند در بازه زمانی 80-1976 پنج بار پشت سر هم قهرمان ویمبلدون شود. هیچ بازیکنی قادر به انجام چنین کاری نبود چرا که از 1922 قهرمان نیز باید از طریق قرعه کشی بازی ها را شروع می کرد. در 1981 جان مک انرو امریکایی سلطنت بورخ را به اتمام رساند و در مسابقه نهایی تنیس آزاد آمریکا در 81-1980 او را شکست داد. بین سال های 1979 و 1984 مک انرو، یک چپ دست تلخ مزاج با بدنی ورزیده و کنترل بالا بر روی راکت سه بار قهرمان ویمبلدون، چهار بار قهرمان تنیس آزاد آمریکا، سه بار قهرمان مستر، و چهار بار قهرمان مسابقات جهانی تنیس شد.

تقسیم قدرت در تنیس مردان به اروپای دهه 1980 بر میگردد. بورخ موج جدیدی از بازیکنان سوئدی را تحت تاثیر قرار داد. یک سیستم کارآمد به رهبری قهرمان 1982، 1985 و 1988 تنیس آزاد فرانسه، متس ویلاندر، یک گروه از بازیکنان سوئدی را آماده کرد. یکی دیگر از کشورهای اروپایی با تاریخچه طولانی در ورزش تنیس که به بلندی های جدیدی در دهه 1980 رسید چک اسلواکی بود. یکی از بهترین بازیکنان و مربیان اروپایی در دهه 1920 و 30 چک کارل کوزلو بود. چک اسلواکی قهرمان ویمبلدون مردان در 1954، یاروسلاو دروبنی و در 1973 جان کودس را تولید کرد. در بین بازیکنانی که از سیستم پرورش بازیکن چک اسلواکی بیرون آمدند و قهرمانان دهه 1970 و 80 شدند مارتینا ناوراتیلوا که شهروند آمریکا شد، هانا مندلیکوا که در 1987 شهروند استرالیا شد و ایوان لندی بودند که او هم شهروند آمریکا شد. رونق تنیس اروپا در دهه 1980 به المان نیز کشیده شد که در آنجا بوریس بکر برنده ویمبلدون سینگل در 1985 در سن 17 سالگی( جوانترین و اولین بازیکن نابالغی که موفق به چنین کاری شد) و استفی گرف که در 1987 یکه تازی پنج ساله ناوراتیلوا را به عنوان صدر نشین تنیس زنان خاتمه داد و در 1988 برنده گرند اسلم شد که بعد از مارگارت کورد در 1970 اولین زنی بود که به چنین موفقیتی می رسید، ظهور کردند.

ظهور گرف همچنین نوار فوق العاده کریس اورت آمریکایی که حداقل یکی از مقام های گرند اسلم را در سیزده سال متوالی، 86-1974، از آن خود می کرد قطع کرد. اورت با داشتن ثبات و کنترل هیجانات خود چه از لحاظ سبک و چه از لحاظ شخصیتی در مقایسه با حریفان عجول خود همچون ایوان گولاگنگ که اولین بار در 1971 و در سن 19 سالگی برنده ویمبلدون شد،بیلی جین کینگ و ناوراتیلوا که اورت در 13 مسابقه نهایی گرند اسلم با وی به رقابت پرداخت، تضاد کاملی از خود نشان داد.

در طی دهه 1990 استفی گرف موفق به کسب 14 مقام از 21 قهرمانی خود در گرند اسلم سینگل شد. با قدی بلند و بدنی ورزیده، گرف از ضربات سهمگین و پوشش عالی خود در طول زمین استفاده می کرد تا حریفان را وادار به حرکت کند. از نخستین حریفان او در این دوره مونیکا سلس اهل یوگوسلاوی بود که موفق به کسب هفت مقام گرند اسلم در بین سال های 1990 و 1992 شد. با اینکه گرف در سال 1999 بازنشسته شد، تور زنان همچنان به رقابت های خاص و بازیکنان با استعدادی مثل مارتینا هینگز از سوئیس ( برنده پنج جام بزرگ قبل از 20 سالگی) و لیندزی دونپورت آمریکایی که برنده مقام هایی در تنیس آزاد آمریکا (1998)، ویمبلدون (1990) و تنیس آزاد استرالیا (2000) شد، افتخار می کرد. با شروع قرن جدید خواهران آمریکایی ویلیامز، ونوس و سرنا، به عنوان نیروی جدید تور زنان ظهور کردند. سرنا در مسابقات آزاد آمریکا در 2008،2002،1999 و 14-2012، تنیس آزاد فرانسه در 2013،2002 و 2015، ویمبلدون در 03-2002، 10-2009، 2012 و 16-2015 و همچنین تنیس آزاد استرالیا در 2003، 2005، 2007، 10-2009، 2015 و 2017 به مقام قهرمانی دست یافت. ونوس پنج بار ویمبلدون (01-2000، 2005 و 08-2007) دو بار تنیس آزاد آمریکا(01-2000) و یک مدال طلای المپیک در رشته تنیس ( 200) را کسب کرد. این دو خواهر همچنین به خاطر ترویج این ورزش در بین آفریقایی-آمریکایی ها شهرت دارند.

در دهه 1990 ورزش مردان تمرکز خاصی بر ورزیده بودن و قدرت داشت. پیت سامپراس آمریکایی بهترین نمونه این سبک بازی بود که سرویس ها و ضربه های سهمگین او در کنار سرعت منحصر به فردش رکورد 14 عنوان گرند اسلم را برای وی به ارمغان آورد که البته این رکورد بعدها توسط راجر فدرر سوئیسی شکسته شد. بازیکنانی چون پاتریک رفتر استرالیایی، استفن ادبرگ سوئدی و ئوجنی کافیلنیکوف روسی نیز در این دهه سهم خود را از جام های بزرگ این ورزش دریافت کردند، اما آندره آغاسی به عنوان اصلی ترین رقیب سامپراس به حساب می آمد. آغاسی قهرمان مقام های سینگل آزاد استرالیا (1995، 01-2000، 2003) تنیس آزاد فرانسه (1999) ویمبلدون (1992) وتنیس  آزاد آمریکا (1994، 1999) شد و فصل 1999 را به عنوان صدر نشین رقابت ها به اتمام رساند. در اوایل قرن 21، فدرر به عنوان یکی از بازیکنان برجسته این ورزش ظهور کرد. او به طور بی سابقه ای 19 عنوان گرند اسلم سینگل، هشت عنوان ویمبلدون (07-2033، 2009، 2012 و 2017)، پنج قهرمانی آزاد آمریکا (08-2004)، پنج قهرمانی تنیس آزاد استرالیا (2004، 07-2006، 2010 و 2017) و یک قهرمانی آزاد فرانسه (2009) را به دست آورد. یکی از اصلی ترین رقبای فدرر رافائل نادال اسپانیایی بود. اگرچه به عنوان یک متخصص زمین های خاکی شناخته شده بود، ولی موفق به کسب ده عنوان تنیس آزاد فرانسه ( 08-2005، 14-2010 و 2017) شد. نادال همچنین قهرمان ویمبلدون در 2008 و 2010، آزاد استرالیا در 2009 و آزاد آمریکا در 2010، 2013 و 2017 شد.

سازماندهی و مسابقات

فدراسیون بین المللی تنیس و اتحادیه ملی که آن را تشکیل می دهد وظیفه قانون گذاری برای این ورزش جهانی را به عهده دارند. آن ها بازی های بین المللی مثل جام دیویس، جام فدراسیون ها و المپیک را که در بازی های سال 1988 برای اولین بار از 1924 به حالت ورزش های دارای مدال بر گشت، نظارت می کردند. مسابقات حرفه ای از اواخر دهه 1970 توسط شوراهای تنیس حرفه ای بین المللی مردان و زنان اداره می شد. این گروه ها که از نمایندگان فدراسیون بین المللی، بازیکنان و مسابقات تشکیل شده بودند، بر تقویم بین المللی، پیاده سازی قوانین و کدهای رفتاری و تمرینات و همچنین مقامات تور ها نظارت می کردند. این شوراها همکاری نزدیکی با اتحادیه تنیس مردان و اتحادیه تنیس زنان دارند که خدمات و منافع متفاوتی را برای بازیکنان و مسابقات به همراه دارند و همچنین رده بندی مورد نیاز برای ورود به مسابقات را تهیه می کنند.

تا 1974، زمانی که آفریقای جنوبی در برابر هند پیروز شد، تنها چهار کشور جام دیویس را برده بودند: استرالیا، بریتانیا کبیر، فرانسه و ایالات متحده.مسابقات قهرمانی این چهار کشور مسابقات بزرگی هستند که گرند اسلم را تشکیل می دهند. ویمبلدون انگلیس قدیمی ترین جام است که در زمین های کلوپ All England از 1877 انجام می شد. مسابقات قهرمانی فرانسه که در Stade Roland-Garros و در شهر آتویل، اطراف پاریس، برگزار می شد به عنوان نخستین مسابقات در زمین خاکی جهان شناخته می شود. مسابقات قهرمانی آمریکا از آغاز و در سال 1881 تا 1974 بر روی چمن برگزار می شد. در سه سال بعدی این بازی ها بر روی زمین خاکی مصنوعی در کلوپ West Side Tennis در فارست هیل نیویورک برگزار شد و در 1978 این مسابقات به زمین هایی با سطح آسفالت پلاستیکی در مرکز تنیس ملی آمریکا در نزدیکی پارک فلاشینگ مدو انتقال یافت. قهرمانی استرالیا تا 1968 در چندین شهر بر روی چمن برگزار می شد و پس از آن به ملبورن انتقال یافت. در 1988 این مسابقات به زمین های مصنوعی مرکز تنیس ملی استرالیا در همان ملبورن انتقال یافت.

رقابت های تیمی اصلی جام دیویس، جام فدراسیون ها و جام وایتمن ( زنان آمریکا در مقابل زنان انگلیسی) هستند. سری مسابقات دیویس شامل پنج مسابقه در سه روز می باشد: دو مسابقه سینگل، یک دوبل و دو ریورس سینگل. قرعه کشی جام دیویس در دو ناحیه از 1923 تا 1965 و در چهار ناحیه از 1966 تا 1980 انجام می شد. در آغاز 1981 شانزده تیم برتر در یک گروه جهانی و دیگر شرکت کنندگان در چهار ناحیه به رقابت با یکدیگر می پرداختند. جام فدراسیون ها که در 1963 افتتاح شد در یک برهه زمانی یک هفته ای انجام می شود که هر سری مسابقات شامل سه مسابقه، دو سینگل و یک دوبل می باشد. جام وایتمن بین آمریکا و انگلیس برگزار می شود و شامل بهترین های هفت مسابقه، پنج سینگل و دو دوبل، می باشد.