قبل از مسابقۀ آیزنر و ماوت که با نتیجۀ 70-68 به پایان رسید، بازی تاریخی پانچو گنزالس و چارلی پاسارل ثبت شده بود.
یکی از مسابقات ویمبلدن 50 سال قبل، مقامات تنیس را وادار به خلق یک پایان مشخص کرد: معرفی تای برک.
در مسابقات امسال بازی در ست تصمیم گیرنده به نتیجۀ 12-12 رسید، تصمیمی که بیشترین مسؤلیت را بر عهدۀ کوین اندرسون و جان آیزنر – در 2018 به نیمه نهایی راه یافت – گذاشت که سرانجام با نتیجۀ 26-24 به پایان رسید. درست هشت سال بعد از رکورد آیزنر در دور اول مسابقات 2010 که در مقابل نیکولاس ماوت ست پنجم را با نتیجۀ 70-68 پیروز شد.
در بازی دور اول مسابقات 1969 بین ریچارد پانچو گنزالس و چارلی پاسارل که برای 112 بازی در زمین مرکزی برگزار شد و پنج ساعت و 13 دقیقه به طول انجامید، انگیزۀ لازم برای معرفی تساوی (تای برک) را فراهم کرد. در ابتدا، 9 امتیاز سال 1971 (اولین تغییر امتیاز در ویمبلدون بعد از 94 سال). 12 امتیاز سال 1972 زمانی که بازی 8-8 مساوی باشد. و سرانجام، در سال 1979، تای برک 12 امتیازی در شش بازی در هر ست که مانع از رسیدن بازی به ست پنجم شود.
پانچو گنزالس، در دومین روز از مسابقات قهرمانی 1969 در حالی که چهره درهم کشیده بود و زیر لب چیزهای زمزمه میکرد، خم شد و دستانش را روی زانوهایش گذاشت، با موهای خاکستری دقیقاً 41 سال را نشان میداد. کاپیتان مایک گیبسون، داور 50 ساله ویمبلدون از سال 1963، ابتدا با اضطراب تماشا میکرد که سه شنبه شب، هنگامی که پاسارل 16 ساله، گنزالس مدافع پیشین از UCLA، الگو و مربی خود را 24-22 شکست داد، و 11 امتیاز در سومین مسابقه دور اول در زمین مرکزی به دست آورد. با تاریک شدن هوا حال گنزالس هم گرفته تر شد، اما گیبسون اینطور نبود. پاسارل که در 50 سال گذشته در تلاش بود تا آن مسابقه را فراموش کند در مصاحبه ای با ATPTour.com گفت:« او بسیار خسته بود و از داور زمین کاپیتان گیبسون درخواست کرد تا بازی را عقب بیاندازیم اما کاپیتان دستور به ادامۀ بازی داد. پانچو گنزالس جواب منفی را به راحتی بول نکرد و بحث بالا گرفت، او راکتش را به زمین کوبید. داد میزد. تماشاچیان هو می کردند. من دخالتی نکردم و او مدام میگفت که هوا تاریک است و نمیتواند توپ را ببیند.»
پانچو که قهرمان سال 1948-49 بود ست دوم را هم بعد از 18 دقیقه 6-1 واگذار کرد و نهایتاً بعد از دو ساعت و 20 دقیقه تصمیم بر این شد که باز به بعد موکول شود. پاسارل به یاد می آورد:«گونزالس چندبار راکتش را زمین و یا به تور کوبید، زمین را بهم ریخته بود. به شدت عصبی بود. با کمک یکی از پسرهای توپ جمع کن وسایلش را جمع کردیم و به رخت کن او بردیم. استراتژی من این بود تا جایی که توان دارم پانچو را در بازی نگه دارم. او بازی نزدیک تور را دوست داشت، من هم ضربه هایم را پایین میزدم تا مجبور شود کمی خم شود و سپس یک ضربۀ قوس دار می زدم. اما خیلی زود متوجه شدم که این تکنیک او را خیلی سریع خسته می کند. قصد نداشتم ست اول را پیروز شوم اما حالا که پیش آمده بود چرا که نه.»
کمی قبل از 2 ظهر روز بعد که آفتاب شروع به درخشیدن کرد، پانچو گنزالس دوباره به زندگی برگشت و بر عصبانیتش هم غلبه کرده بود. او به هشت امتیاز ست احتیاج داشت تا ست سوم را ببرد. این بازیکن پیر که تا به امروز از او به عنوان بزرگترین بازیکن پرتلاش تنیس یاد میکنند ست چهارم را هم پیروز شد آن هم به کمک خطای پاسارل. «میدانستم که باید او را در زمین به این طرف و آن طرف بکشم زیرا بدن سفتی داشت، اما او ست سوم و چهارم را پیروز شد، باید بهتر بازی می کردم.»
پاسارل 25 ساله، سابقۀ حضور در بازی های طولانی را دارد – 16 فبریه 1968 در مسابقات ملی آمریکا با همکاری ران هولمبرگ در مقابل مارک کاکس و بابی ویلسون برای 6 ساعت و 20 دقیقه بازی کردند و آن ها را با نتجیۀ 26-24، 19-17، 30-28 شکست دادند. تقریباً 15 ساعت بعد از آن مسابقه پاسارل با کلارک گریبنر در نیمه نهایی انفرادی مسابقه داد و 16-14، 4-6، 8-6، 4-6، 6-3 نتیجه را واگذار کرد.
26 ژوئن 1969 در دومین روز از دوئل گنزالس و پاسارل، او میدانست که پانچو خودخواه، با بازی ریتمیک و ماهرانۀ خود به راحتی شکست نمی خورد. پاسارل در مورد دوران شاردی خود و مربیگری رقیبش می گوید:« من و پانچو هر هفته باهم بازی می کردیم و بعد ها در باشگاه تنیس لس آنجلس یا بورلی هیلز لیموناد یا آیس تی (چای سرد) میخوردیم. می خواستم از او سوالات زیادی بپرسم اما خیلی سریع متوجه شدم که رقیب بد اخلاقی دارم. یکبار او از من خواست تا ساعت 1 ظهر باهم مسابقه دهیم اما من باید بخشی از یک سخنرانی را از دست می دادم تا با او بازی کنم، پس 15 دقیقه تأخیر داشتم. از من پرسید که توپ همراهم هست یا نه؟ من توپ هایم را فراموش کرده بودم. از فروشگاه دو قوطی توپ خریدم. ست اول او 5-2 از من جلو بود. بازی را متوقف کرد و گفت کلاس 15 دقیقه ای برای بکهند من برگذار می کند. باید بازویم را سفت تر بالا می آوردم و محکم تر بازی می کردم. بازیم بهتر شد و 5-5 برابر شدیم. او کم کم از خودش عصبانی میشد. با خودش صحبت می کرد. آن ست را پیروز شدم. عصبی شد هر شش توپ را به سمت حفاظ محوطه پرت کرد طوری که هرگز پیدا نشوند. راکتش را برداشت، زمین مسابقه را ترک کرد، سوار ماشین موسانگش شد و گاز داد و رفت. پانچو بود دیگر، این رفتارش بسیار طبیعی بود برای من، عادت کرده بودم. چند روزی خبری از او نداشتم تا اینکه یک روز زنگ زد و گفت ساعت 1 ظهر باشگاه تنیس لس آنجلس.»
پانچو گنزالس تمام تلاشش را کرد تا در ست پنجم انرژیش را حفظ کند اما پاسارل موقعیت هایی نفس گیری خلق می کرد تا بازی تمام شود.
پاسارل در ست پنجم فقط یک راکت داشت، دو راکت دیگر سیم هایشان پاره شده بود: «هفت بار مچ پوینت و دوبار هم 0/40 گرفتم. یکی از ضربه ها را به یاد دارم واقعاً بی نظیر بود. او همیشه سرویس هایش عالی میزد اما اینبار مجبور به تکرار شد. من هم با ضربۀ بک هند جواب دادم او برای گرفتن توپ شیرجه زد و روی زمین افتاد. توپ به راکت خورد که از دستش رها شده بود. توپ به طور عجیبی چرخید و به سمت تور آمد اما جهش توپ باعث شد تا به تور برخورد کند. در امتیاز بعدی، یک ضربۀ قوس دار از بالای سرش زدم او خود را به توپ رساند و به آن پاسخ داد. من به سمت تور رفتم اما زمانبندیم اشتباه بود. کاش آن زمان ها ویدئو چک داشتیم، قطعاً در خواست میدادم. من عالی بازی کردم اما بدشانسی آوردم و باختم.»
بعد از رفتن گنزالس، پاسارل بسیار ناراحت بود و 50 سال بعد در مصاحبه اش گفت:« خیلی طول کشید تا خودم را بعد از آن باخت جمع و جور کنم. باورم نمیشد که آن مسابقه را باخته ام، به رخت کن رفتم در یک گوشه نشستم و زار زدم. ناگهان احساس کردم یک حوله بزرگ روی سرم افتاد. پانچو بود، دستانش را دو شانه ام حلقه کرد و گفت: بچه جون من فقط خوش شانسی آوردم.»
پاسارل دوستیش با پانچو را حفظ کرد و هر سال از او برای شرکت در BNP Paribas Open دعوت می کرد تا که او سال 1995 در 67 سالگی درگذشت. و تا به امروز میراث طولانی ترین بازی و برد گنزالس از پاسارل به جای مانده است.
