پیتر مک نامارا که با ملحق شدن به پاول مک نامی بهترین تیم بازی های دونفره در دهه 80 میلادی بودند و در رنکینگ ATP جز 10 بازیکن برتر بود، در سن 65 سالگی بعد از جنگیدن با سرطان پروستات در خلوت خود، در خانه اش، آلمان جنوبی درگذشت.
شخصیت بامزه و دوشت داشتنی او، حس شوخ طبعیش، و نگرش عاقلانه اش به اندازۀ ضربه هایش در انواع زمین بازی در دنیای ورزش مشهور بودند. برای 40 سال یک مربی و مشاور الهام بخش، حرفه ای و محترم بود.
رئیس ATP کریس کرمود: «با شنیدن خبر فوت پیتر مک نامارا واقعاً ناراحت شدم. وقتی در 16 سالگی رفتم استرالیا هیچکس را نمیشناختم، و پیتر آن زمان سرشناس بود اما برای کمک به من وقت گذاشت، با من بسیار مهربان بود، خیلی هم به ما خوش گذشت. هرشخصی که شانس حضور در دنیای پیتر را داشته یقیناً دلش برای او تنگ می شود. او باشخصیت، وفادار، خوش صحبت، و بامزه بود. هرگز دوستی او را فراموش نخواهم کرد.»
«باور رفتن ماکا بعد از 50 سال دوستی سخت است … دوست من تو واقعاً زندگی کردی و عزیزانت و خیلی های دیگر دلشان برای تو می شود … ب یاد بهترین رفیق تاریخ.» پاول مک نامی، 21 جولای 2019
«پیتر مک نامارا قهرمان من بود. در حقیقت زمانی که یک کودک بودم در فینال ملبورن توپ جمع کن پیتر بودم. او الگوی من بود، یک استرالیایی درجه یک و عالی. ما افتخار می کنیم که شخصی از ملبورن در سال 1981 جز 10 بازیکن برتر جهان بود. به عنوان یک بازیکن او بهترین بکهند با یک دست را می زد. در آن زمان این سبک از بازی غیرممکن و غیرقابل شکست بود. او واقعاً از سطح بازی های زمان خود جلوتر بود، در عصر حاضر این سبک از بازی در مسابقات راجر فدرر دیده می شو.» پچ کش در مصاحبه با ATPTour.com
بعد از راد لیور، کن رازول و جان نیوکام، ظهور پیتر از ملبورن و رسیدن به 10 بازیکن برتر جهان در 27 جولای 1981 بهترین نتیجۀ کسب شده در تنیس استرالیا بود – بعد از جان الکساندر در 1975 – دو ماه بعد از شکست دادن جیمی کانرز در فینال آلمان با نتیجۀ 7-6، 6-1، 4-6، 6-4 در زمین خاکی هامبورگ – احتمالاً بهترین بازی انفرادی او. این بازیکن 185 سانتی و 72 کیلویی در مقابل کوین کارن، ویتاس گرالیتیس هم به پیروزی رسیده بود. همچنین بازیکن شمارۀ 1 جهان، ایوان لندل را با نتیجۀ 6-4، 4-6، 7-6، شکست داد – ششمین عنوان قهرمانی وی در بازی های انفرادی در میان 12 فینالی که بازی کرده بود.
بهترین بازی او در گرند اسلم در سالهای 1980 و 1982 بود که در هردو به نیمه نهایی راه یافت. همچنین در یک چهام نهایی ویمبلدن 1981 و 1982 حضور داشت.
چرخش های او از فبریۀ 1981 شروع شد، زمانی که پیتر و کیوی کریس لوئیس هر دو با راکت های سایز بزرگ بازی می کردند باعث شد تا مک نامارا بهترین رفلکس را نشان دهد. یکی از سیم های راکتش در طول بازی شکست و او مجبور شد تا از راکت اضافۀ لوئیس استفاده کند که البته از آن خوشش هم آمد. این تغییر باعث بهبود بازی کردن او به خصوص ضربۀ فورهندش شد. 1982 او بازیکنی با بیشترین سطح پیشرفت در ATP نام گرفت.
بزرگترین موفقیت های مک نامارا در همکاری او با بهترین دوستش مک نامی بود، مسابقات 1979 استرالیا و 1980 و 1982 ویمبلدن و 14 قهرمانی مسابقات تیمی دیگر در طول 4 سال. این دو هم تیمی قهرمانی جهان تنیس در سال 1981 را نیز کسب کردند. آن ها الهام بخش «وودیز» تاد وودیبریج و مارک وودفورد بودند. اسم مستعارشان «سوپر مکس» از یک پوستر گرفته شد که توسط کمپانی پرینس، اسپانسر راکتهایشان بعد از اولین پیروزی در ویمبلدن طراحی شد.
او در بازی مقابل وارن ماهر که نتیجه را هم واگذار کرد، دچار آسیب از ناحیۀ مچ پا شد. دو روز بعد در مسابقۀ تیمی نمیتوانست با آن پا وزنش را تحمل کند اما معجزه شد و آن ها بایرون برترم و برنارد میتون را شکست دادند. سه روز بعدی به دلیل بارش باران پیتر فرصت داشت که بهبود بیاید و آمادگی لازم برای ادامۀ مسابقات قهرمانی را کسب کند. همکاری آن ها زمانی به اوج خود رسید و همیشگی شد که رابرت لوتز و استن اسمیث را با نتیجۀ 7-6، 6-3، 6-7، 6-4 شکست دادند و در مقابل بیون بورگ و جان مک انرو در ست چهارم به نتیجۀ 18-16 و تای برک رسیدند.
در 1982، «سوپر مکس» دومین عنوان ویمبلدن خود را باشکست پیتر فلمینگ و مک انرو به دست آوردند.
چند روز بعد ا شکست دادن لندل برای عنوان بروسل 1983 روزهای اوج پیتر در یک تصادف وحشتناک فروکش کرد، در طول اولین مسابقه اش در مقابل بازیکن اهل چک جیری گرانت مفصل پاایش پیچ خورد. تصور میشد که چند هفته بعد به بازی ها برگردد اما این جراحت باعث شد او 21 ماه غایب باشد. بعد از جراحی سه ساعته در تورنتو در ژانویۀ 1984 تا نوامبر 1984 بازی نکرد. در مسابقات استرالیا و ویمبلدن شرکت کرد و برای پوشاندن جای جراحی جوراب های بلند می پوشید.
14 مارس 1983 رتبۀ 7 بازی انفرادی، 13 دسامبر 1982 رتبۀ 3 بازی تیمی را کسب کرد و نمایندۀ استرالیا در دیویس کاپ 21 بود. او به دلیل جراحت زانو عضو تیم قهرمان استرالیا در سال 1983 نبود و دوران بازی های انفرادیش هم به پایان سید.
بعد از بازنشستگی در 32 سالگی او مربیگی را سال 1987 آغاز کرد و بسیار هم موفق ظاهر شد. مارک فیلیپوسیس، گریگور دیمیتروف، متیو ادن و ونگ کیانگ از شاگردان او بوده اند.
ادن در مصاحبه اش گفت:« او مردی صادق و بی همتا، بسیار منظم و سخت کوشی بود. واقعاً مرد محترمی بود. یک شخص خاص و اصیل. او یک استرالیایی والا بود. همیشه می گفت که رسیدن به رتبۀ 7 در ماشین صندلی جلو خواهد نشست.»
پیتر مک نامارا در طول سال های بازیکنی ساکن ملبورن، هرتفوردشایر(انگلستان)، ساحل مادیرا (کالیفرنیا) بود و سال های آخر عمرش را با همس سومش پترا و چهار فرزندشان جاستین، دنیل، راشل و جولین در آلمان سپری کرد.
« او هرگز از بیماریش شکایتی نداشت و به مربیگریش ادامه می داد. او با شگردهای چینی به موفقیت های زیادی رسید. ضربه های او از خط انتهایی زمین و بازی تورش در هر مسابقه ای که بازی میکرد بسیار دیدنی بودند. افتخار می کنم او الهام بخش من بود. واقعاً دل تنگ او می شویم.»
پیتر مک نامارا، بازیکن و مربی تنیس، متولد 5 جولای 1955 در 21 جولای 2019 درگذشت.
بزرگداشت دنیای تنیس
بیانیۀ خانوادۀ پیتر مک نامارا:
بسیار غمگین هستیم از بیان خبر درگذشت اسطوره و بازیکن سابق تنیس که بیستم جولای 2019 بعد از کشمکشی طولانی با سرطان در آلمان درگذشت.
پیتر بازیکن برتر سابق ATP که برندۀ 5 عنوان قهرمانی انفرادی و 19 عنوان تیمی بود. در مارس 1983 به بالاترین رتبۀ خود، هفتم جهان، دست یافت. از طریق عشق به تنیس زندگی های زیادی را متحول کرد و تجربیاتش را با مربیگری در اختیار بازیکنان بزرگی گذاشت. او به بهترین نحو زندگی کرد و همنشینی با او همیشه همراه با شوخ طبعی بود. او در مجمع تنیس فراموش نخواهد شد.
«خانوادۀ او به موفقیت هایش در زمینۀ تنیس افتخار می کنند اما مهمتر از این ها جنگ او با سرطان بود. برای 10 سال با آن جنگید و اجازه نداد که مانعی برای رسیدگی به عشقش بشود – تنیس.
