جان مک انرو یکی از قهرمانان سابق تنیس است، یکی از به نام ترین قهرمانان تاریخ است. او در سال 1999 به طور رسمی به مجمع ملی تنیس معرفی شد.
جان مک انرو کیست؟
جان در 16 فوریه 1959 در شهر ویسبدن در آلمان غربی به دنیا آمد. در هجده سالگی با صعود به نیمه نهایی 1977 ویمبلدن سروصدا به پا کرد، در ادامه مسابقات قهرمانی گرند اسلم (grand slam) بسیاری را پیروز شد. و همچنین با داشتن مهارت بالا و رقابت با بیون بوری (Bjorn Borg) و شخصیت غیرقابل پیش بینی در زمین بازی به شهرت رسید. بعد از بازنشستگی در سال 1992 شغل دوم موفقی به عنوان تحلیلگر تلویزیون برای خود ساخت.
خانواده و همسر
در سال 1986 مک انرو با بازیگر برنده اسکار تیتوم اُنیل (Tatum O’Neal) ازدواج کرد. آن دو با داشتن سه فرزند در سال 1994 از یکدیگر جداشدند. سه سال بعد، مک انرو با خواننده و ترانه سرای سبک موسیقی راک پتی اسمیث (Patty Smyth) ازدواج کرد که صاحب دو فرزند دیگر از او شد.
سبک بازی عالی، شخصیت بد خلق
با گذشت زمان، بازی مک انرو به یک سبک شناخته شده از نظر زیرکی و چابکی تبدیل شد. سرو زدن او هرگز بیش از اندازه قوی نبود، اما در عوض او واکنش های بسیار سریع داشت و به طور عجیبی با زمین تنیس ارتباط برقرار میکرد. انگار که از روی غریزه میدانست ضربه اش را کجا بنشاند. آرتور اش (Arthur Ashe) قهرمان درگذشته تنیس، در مصاحبه خود با خبرنگار مجله اسپورت ایلاستریتد ، کِری کریکپَتریک در مورد سبک جان مک انرو گفت: “بازی در مقابل کانر و بوری مانند تحمل ضربات پتک است، اما ضربات مک انرو مانند دشنه هستند.”
با شناخته شدن استعدادش در جامعه رفتار تند او نیز به چشم می آمد. مک انرو با شخصیتی متغییر و تندخو شناخته میشد، با طیف وسیعی از رفتارهای تند در مقابل پرسنل تنیس از جمله خودش. پیت آکسلم از نیوز ویک متذکر شد که، ” او یک مرد جوان است که ضربات بجا را به سبک بی نقصی از هنر تبدیل کرد، اگرچه این کج خلقی های او نیز لکه هایی روی شاهکار هنری او هستند مانند نقاشی های روی دیوار.”
در سال 1979، بعد از شکست در ویمبلدن، مک انرو در مسابقه ای مقابل ویتاس گرولیتیس، قهرمان مسابقات U.S Open شد. که لقب جوانترین برنده از سال 1948 تا آن زمان را گرفت. مدت کوتاهی بعد او قهرمانی آمریکا را با پیروزی های آرژانتین، استرالیا و ایتالیا ادامه داد تا باعث شد قهرمانی تیم Davis Cup را حفظ کند.
مسابقه معروف با بوری در ویمبلدن و مسابقات بیشتر گرند اسلم (Grand Slam)
در جولای 1980، یکی از ترسناکترین رقابتهای تنیس بین مک انرو و بیون بوری سوئدی در ویمبلدن شروع شد. ست چهارم به 34 امتیاز تای برک (برهم خوردن وضعیت مساوی) کشیده شد، که کل مسابقه چهار ساعت و نیم به طول انجامید. در این مسابقه که تاریخ از آن به عنوان یکی از حماسی ترین مسابقات یاد خواهد کرد بوری با نتایج 1-6 ، 7-5، 3-6، 7-6 ، 6-8 پیروز میدان شد.
این دو رقیب بار دیگر در مسابقات U.S Open با یکدیگر رقابت کردند که مک انرو پیروز شد (7-6، 6-1، 6-7، 5-7، 6-4). دو رقیب دورباره در فینال ویمبلدن در 1981 باهم رو به رو شدند، که برد مک انرو در چهار ست ، همراه بود با تصاحب تاج قهرمانی پنج ساله بوری. بار دیگر جان در مسابقات U.S Open بوری را شکست داد و بعد از بیل تیلدن تنها بازیکنی بود که سه قهرمانی پی در پی در Open را در کارنامه خود ثبت کرد.
در 1982 مک انرو نتوانست کلکسیون قهرمانی های خود در Grand Slam را کامل کند، اما سال بعد با شکست کریس لویز (6-2، 6-2، 6-2) در ویمبلدن به بهترین وضعیت خود بازگشت. در 1984 جان مک انرو 82 مسابقه از 85 رقابت را پیروز شد که مهمترین آنها چهارمین فینال WCT، سومین قهرمانی U.S Pro Indoor، و دومین عنوان Grand Prix Master بودند. سومین عنوان ویمبلدن خود را با شکست دادن کانرز (6-1، 6-1، 6-2) به دست آورد و چهارمین عنوان قهرمانی در U.S Open را با پیروزی بر ایوان لندل (6-3، 6-4، 6-1) کسب کرد، و برای چهارمین سال متوالی عنوان شماره یکی را کسب کرد.
افول حرفه ای
اگرچه مک انرو هشت عنوان انفرادی در 1985 به دست آورد اما هیچکدام گرند اسلم نبودند. در 1986 او شش ماه مرخصی توانبخشی گرفت، و دوباره در 1987 به علت محرومیت برای عدم کنترل خشم چندین ماه از میادین دور بود.
او در مسابقات چهارنفره با قدرت ادامه داد و در 1989 پیروز U.S Open شدند و در 1992 قهرمان ویمبلدن شدند، اما در مسابقات انفرادی برای حفظ سرعتش با استعداد های موفق نسل جدید تقلا میکرد. او همچنین به دلیل بد رفتاری با رقیب خود میکائیل پرنفورز در ملبورن در مسابقات Australian Open از سال 1990 رد صلاحیت شد. در 1992 مک انرو به دوران بازی خود پایان داد و با هفت قهرمانی نفرادی در گرند اسم، نه عنوان دونفره و یک عنوان دونفره مختلط در کنار پیروزی های Davis Cup بازنشست شد.
موفقیت های دیگر
در سال 1995، مک انرو کار دوم خود را به عنوان گوینده یک برنامه تلویزیونی آغاز کرد و گاهی اوقات در زمینه خیریه رقابت می کرد و زمان زیادی را به بنیاد آرتور اش برای شکست ایدز اختصاص داد. و تا پایان همان دهه جان مک انرو به مجمع بین الملی تنیس معرفی شد.
او نوازنده گیتار هم هست و با دو گروه پکیج و نویز آپسترز اجرای زنده نیز داشته است. و در 1994 گالری هنر جان مک انرو را برای شناساندن هنرمندان در حال شد در نیویورک تاسیس کرد.
مک انرو برنامه گفت و گو خود را در CNBC در سال 2004 به نمایش گذاشت، اما این نمایش پس از شش ماه به دلیل تماشای ضعیف لغو شد. بعدها، در سال 2010، او آکادمی تنیس جان مک انرو را در نیویورک تاسیس کرد.
فیلم ها
آپریل 2018، فیلم وزشی بوری علیه مک انرو با بازی شای لیبوف به عنوان ستاره تنیس که با تحسین منتقدین همراه بود منتشر شد.
تابستان همان سال، مستند جان مک انرو : در قلمرو کمال منتشر شد که بخش هایی از آرشیو مسابقات مک انرو در French Open 1984 را نشان میداد.
تاریخچه و زندگی دوران کودکی
جان پاتریک مک انرو جونیور در 16 فوریه 1959 در خانواده ای نظامی در شهر ویسبدن در آلمان غربی به دنیا آمد. او اولین فرزند از سه پسر کِی و جان مک انرو سینیور بود. خانواده مک انرو در سال 1960 به کویینز در نیویورک نقل مکان کردند. جان در انجمن داگلاستون بزرگ شد ، جایی که او در تنیس مهارت پیدا کرد. او بعدها به مدرسه ابتدایی ترینیتی در منهتن رفت که همچنان بر وزش متمرکز بود. (برادر کوچکتر او، پاتریک، نیز تلاش میکرد تا یک بازیکن تنیس مشهور بشود.)
سالهای اولیه در تنیس
بعد از فارق التحصیلی از دبیرستان رفتارهای خشونت آمیز مک انرو نمایان شدند. همان سال او به فرانسه رفت و قهرمان مسابقات نونهالان تنیس فرانسه شد. در ابتدا برای عنوان قهرمانی نونهالان ویمبلدن آماده شد، سپس خود را برای واجد شرایط بودن برای رقابت های مردان آماده کرد. در هجده سالگی با ره یابی به مسابقات نیمه نهایی ویمبلدن با عنوان جوان ترین مرد شرکت کننده باعث حیرت همگان شد، اگرچه در آخر از جیمی کانرز شکست خورد.
جان با کسب بورسیه در تنیس به پالو آلتو در کالیفرنیا بازگشت تا به دانشگاه استنفورد برود. با قرار گرفتن مک انرو در صدر تیم کاردینالز آنها در سال 1978 قهرمان NCAA شدند. بعد از سال اول دانشگاه او تصمیم به شرکت در دوره حرفه ای گرفت که در دور اول ویمبلدن حذف شد اما توانست به دور چهارم U.S Open راه بیابد.
در همان سال مک انرو تعهد بلند مدت خود برای بازی در Davis Cup آغاز کرد. تونی ترابرت مربی دیویس کاپ آمریکا با پذیرفتن مک انرو حاضر به ریسک کردن شد که مک انرو با فشار شرایط به خوبی کنار آمد و مسابقات خود در مقابل انگلیس را پیروز شد و موفق به دستیابی به اولین جام دیویس کاپ آمریکا بعد از شش سال شد. (چندین دهه بعد مک انرو میتوانست کاپیتان تیم دیویس کاپ آمریکا بشود.) چهار ماه بعد او چندین قهرمانی انفرادی کسب کرد که مهم ترین آن پیروزی در برابر بیون بوری در استکهلم سویس بود. انجمن تنیس حرفه ای در سال 1978 جایزه بازیکن جدید سال را به مک انرو اعطا کرد و او به رنکینگ جهانی چهار صعود کرد. در شش ماه اول کاری به عنوان یک بازیکن حرفه ای او نزدیک به نیم میلیون دلار درآمد کسب کرد.
